Όμως τελικά ένας θα πρέπει να είναι ο λόγος για τον οποίο βρισκόμαστε μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Και αυτός ο λόγος δεν είναι άλλος από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
Η Εκκλησία μας τρέφει με την αλήθεια του θεϊκού λόγου, με την σάρκα και το αίμα του Θεανθρώπου, με τα μυστήρια της Χάριτος. Και είναι τραγικό να ζούμε μέσα στην Εκκλησία του Χριστού μόνο για μια επίγεια ευτυχία, για χρήμα ή δόξα. Τραγικό διότι η Εκκλησία του Χριστού δεν υπόσχεται κάτι τέτοιο. Ο Χριστός δεν υπόσχεται κάτι τέτοιο.
Και όμως οι χριστιανοί πέφτουν εύκολα σ’αυτά. Αρκούνται στο να βολευτούν επίγεια. Αρκούνται στο να ζητούν τα φθαρτά και μάταια, τα κοσμικά και πεπερασμένα.
Η Εκκλησία του Χριστού μας προτείνει να ζήσουμε καταστάσεις που μπορεί να αδυνατούμε να φθάσουμε με την λογική αλλά καλούμαστε να προσεγγίσουμε με πίστη και ελπίδα.
Τίποτα δεν είναι εύκολο. Τίποτα όμως δεν είναι και αδύνατον.
Το κριτήριο ζωής των χριστιανών δεν είναι οι λοιποί των ανθρώπων, οι πλειονότητα του κόσμου, αλλά ο Χριστός. Και είναι ο Χριστός το κριτήριο ζωής μας όχι για να απογοητευτούμε με την ρυπαρότητά μας, αλλά να δούμε επιτέλους που μπορούμε κατά Χάριν να φτάσουμε.
Η κοσμική αντίληψη μας αποδυναμώνει από αυτό που τελικά καλούμαστε να βιώσουμε. Γαντζωμένοι στα πρόσκαιρα χάνουμε την αίσθηση του αιωνίου. Προσκολλημένοι στην καθημερινότητα χάνουμε την αντίληψη της πραγματικότητας που βιώνεται δια της κοινωνίας με τον Θεό.
Θεωρίες; Σίγουρα έτσι ακούγονται και στην δική μου και στην δική σου καρδιά.
Γιατί και γω και συ ζούμε στην Εκκλησία μα δεν ζούμε τον Χριστό. Γιατί και γω και συ ζούμε στην Εκκλησία μα δεν ζούμε την Χάρη του Θεού. Γιατί και γω και συ ζούμε στην Εκκλησία μα δεν ζούμε με αγώνα. Γιατί και γω και συ ζούμε στην Εκκλησία μα απαρνούμαστε τον σταυρό μας.
—————————
Δυστυχώς πλανόμαστε όταν μιλούμε για το σκοτάδι μας που ίσως κάποτε φέρει φως, την πτώση μας που ίσως κάποτε φέρει ανάσταση, το λάθος μας που θα μας κάνει πιο έμπειρους, πιο σοφούς…
Το λέγω αυτό διότι πολλές φορές κομπάζουμε για το άνομο παρελθόν μας και το παίζουμε άσωτοι που γυρίσανε πίσω…μα πίσω δεν γυρίσαμε, μείναμε εκεί στην ξένη γη της αμαρτίας μας.
Πλανόμαστε και νομίζουμε ότι η πολιτεία μας είναι άξια λόγου, άξια επαίνων επειδή είναι γεμάτη εμπειρίες, γεμάτη σκοτάδι. Κι όμως η πείρα μας χάνει την αξία της γιατί πάσχουμε ακόμη.
Πάσχουμε άνθρωπε από την ανθρωπαρέσκεια. Και αυτή η αρρώστια κάνει την πείρα της ζωής μας το κατάκριμά μας και όχι την αιτία της σωτηρίας μας.
Πάσχουμε φίλε μου, από την εμμονή στο συμφέρον μας, από την αυτοπροβολή, από την υπερβάλλουσα ταπεινοσχημία μας, από την ακόρεστη δίψα μας για επιτυχία.
Πάσχουμε και λέμε ότι ελπίζουμε. Ελπίζουμε όμως χωρίς έργα μετανοίας, χωρίς άσκηση, χωρίς ταπείνωση, χωρίς προσεχτική ζωή, χωρίς νήψη και προσευχή.
Ελπίζουμε, λέμε. Μα πως ελπίζουμε; Σε ποιον ελπίζουμε; Σ’Αυτόν που όχι μόνο προδίδουμε και σταυρώνουμε αλλά αρνούμαστε να δούμε Αναστάντα και Ζώντα;
Λέμε ότι ελπίζουμε. Μα είναι η ελπίδα μας νεκρή, γιατί η πίστη μας είναι νεκρή, γιατί η ζωή μας είναι νεκρή, γιατί επιμένουμε να θέλουμε Χριστό που δεν μας βάζει στην Βασιλεία του Θεού Πατρός αλλά που πραγματοποιεί τα επίγεια ρουσφέτια μας χωρίς κανέναν προσωπικό μας κόπο, χωρίς ούτε λίγο ιδρώτα, χωρίς δάκρυα μετανοίας. Δάκρυα εγωισμού έχουμε πολλά, μετανοίας…δεν ξέρω.
———————————
Μην γελιόμαστε αδελφοί μου. Μέσα στην Εκκλησία του Χριστού σωζόμαστε, όχι γιατί απλά εκκλησιαζόμαστε, ή τηρούμε κάποιους τύπους-νόμους. Μέσα στην Εκκλησία του Χριστού σωζόμαστε, γιατί υπάρχει η Αλήθεια και η Χάρις.
Και την Αλήθεια δεν την γνωρίζεις απλά ελπίζοντας.
Την Χάρη δεν την ελκύει η καρδιά σου απλά φιλοσοφώντας.
Θέλει αγώνα, άσκηση, ταπείνωση, υπακοή στην Εκκλησία, εξομολόγηση, καθαρή ζωή, Σώμα και Αίμα Χριστού!
Όποιος νομίζει ότι επειδή έχει πολλά σημάδια από την αμαρτία πάνω του έχει και πολύ ουρανό, γελιέται.
Η Εκκλησία μας σίγουρα δεν είναι μια κάστα καθαρών, αλλά μία «αδελφότητα σταυρωμένων» που ατενίζουν την «μέλλουσαν πόλην». Όχι ανθρώπων που παραδόθηκαν στα πάθη τους αλλά που σταύρωσαν το εγώ τους. Όχι ανθρώπων που ωραιοποιούν την αμαρτία τους και την μετριοπάθειά τους αλλά που σταύρωσαν με αυταπάρνηση τις αδυναμίες τους και αγωνίζονται να ζήσουν στο φως της Αγάπης.
————————–
Μην γελιόμαστε αδελφοί μου. Το σκοτάδι της αμαρτία μας για να γίνει φως χρειάζεται αγώνας και ταπείνωση. Χρειάζεται η Χάρις του Θεού και όχι ένα αμαρτωλό παρελθόν που δεν λέει τίποτα χωρίς μετάνοια.
Δεν μυρίζουν ουρανό τα τραύματα της αμαρτίας. Αυτά όζουν…
Ουρανό μυρίζει το φάρμακο της μετανοίας.
Αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος
imverias.blogspot.gr
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.gr
