Αυτό που είναι, θα λέγαμε, το «ψωμοτύρι» του ανθρώπου, το καθημερινό του εφόδιο, το φάρμακο για την αμαρτία, για την αρρώστια, για την ραθυμία, για το πάθος, για το έγκλημα, το κάναμε στις ημέρες μας είδος πολυτελείας.
Μπορούμε δηλαδή να το παίρνουμε κάθε δεκαπέντε ή κάθε είκοσι ημέρες ή κάθε μήνα, αφού ετοιμαστούμε πάρα πολύ, αφού κάνουμε τριήμερες και σαρανταήμερες νηστείες, και αφού… οπότε τελικά το μυστήριο αυτό αδρανεί, γίνεται μία τελεσιουργική πράξη, στην οποία πηγαίνομε απλώς για να συμμετάσχουμε.
Αυτή η Θεία Κοινωνία δεν φέρνει κανέναν απολύτως καρπό, μόνο θυμίζει κάτι που έκαναν οι παλαιοί. Παράλληλα, διασώζει και κάτι από το ασκητικό πνεύμα της Εκκλησίας, με το να επιβάλλει άσκηση πριν από την θεία κοινωνία. Αλλά αυτή η άσκηση είναι κατάργηση μιάς άλλης αλήθειας, της ανάγκης της συνεχούς θείας μεταλήψεως.
Γέροντα Αιμιλιανού
proskynitis.blogspot.gr
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.gr
