Το σκοτάδι, όμως, άρχισε να πέφτει. Ο δρόμος ήταν ανηφορικός, ο χωρικός κουράστηκε και κάθισε να ξαποστάσει. Τότε θυμήθηκε και τα σύκα. Άναψε τον μικρό φακό, που κρατούσε, έπιασε ένα σύκο, το άνοιξε για να το φάει, το κοίταξε και το πέταξε. Έπιασε άλλο σύκο, ύστερα και άλλο, μα όλα είχαν την ίδια τύχη.
Τα σύκα ήταν σκουλικιασμένα!
Τότε, τι νομίζετε πώς έκανε;
Αντί να πετάξει τη σακούλα με τα σκουλικιασμένα σύκα, έσβησε τον φακό και έφαγε τα σύκα…
Η μεταφορά στη δική μας καθημερινότητα
Αυτά λέει το ανέκδοτο, που, όπως όλα τα ανέκδοτα, έτσι και τούτο κρύβει μία αλήθεια που τη συναντάμε στην καθημερινή μας ζωή. Η κοινωνία μας είναι γεμάτη από τέτοιου είδους έξυπνους χωρικούς και ας είναι και πρωτευουσιάνοι. Μικρούς, μεγάλους, ηλικιωμένους, νέους και νέες. Η παραστρατημένη εποχή μας τους προσφέρει απλόχερα σακούλες με σκουλικιασμένα σύκα.
Βιβλία με ελεεινό περιεχόμενο, περιοδικά που προκαλούν και την πιο φιλελεύθερη ηθική με την έκθεση της ανθρώπινης σάρκας σε όλες τις απόκρυφες λεπτομέρειες που εξάπτουν τη φαντασία μικρών και μεγάλων και τραυματίζουν την αθωότητα των νέων.
Σίριαλς αμερικανικής υποκουλτούρας, που θολώνουν και εξαχρειώνουν την οικογένεια, που εισάγουν νέα ήθη και κινηματογραφικά φίλμς, που προβάλλονται και από την τηλεόραση, γεμάτα εγκλήματα και απάτες, μοντέλα και πρότυπα του υποκόσμου. Και όλα αυτά στο όνομα του σύγχρονου, του νέου, του μοντέρνου, της προοδευτικότητας, που προσπαθούν να καλύψουν την ηθική σαπίλα και τις απάτες ποικίλης διαφθοράς.
Εἰς ψυχήν ζῶσαν
Και είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος διατηρεί πάντοτε, μέσα σε όλες τις εποχές, ακόμη και στις πιο δύσκολες, στα βάθη της ψυχής του ένα φως, που, όσο και αν σιγοκαίει δεν θα σβήσει ποτέ. Είναι η φλόγα που άναψε ο Δημιουργός Θεός μέσα στη λάσπη από την οποία μάς έπλασε και την έκαμε «εἰς ψυχήν ζῶσαν».
Και επειδή ο μισάνθρωπος διάβολος το γνωρίζει αυτό, γι’ αυτό ξεσηκώνει κατεπάνω του όλους τους αγέρηδες του κακού και της αθεΐας για να σβήσει αυτό το φως, όπως το έσβησε και τότε που οι πρωτόπλαστοι πήραν και έφαγαν από τον απαγορευμένο καρπό και βυθίστηκε όλο το ανθρώπινο γένος στο σκοτάδι.
Έτσι και τώρα, σβήνοντας το φως του ηθικού νόμου από τις ψυχές των ανθρώπων, τους οδηγεί στα τυφλά για να γεύονται τους καρπούς της ανομίας και της αποστασίας, της ηθικής εξαχρειώσεως, που τους προσφέρει με καταπληκτική μαεστρία, ο κόσμος. Και αν σε όλων τις καρδιές υπάρχει αυτό το φως το άσβηστο, πιο ζωντανό και πιο φωτεινό υπάρχει μέσα στις καρδιές των νέων ανθρώπων, γιατί δεν το έχουν ακόμη μολύνει τα πάθη και δεν το έχει συσκοτίσει η πονηρία και η διαστροφή των μεγάλων.
Το φως της συνειδήσεως
Αυτό το φως είναι ο ουρανόσταλτος φακός μέσα στην καρδιά του νέου ιδίως ανθρώπου, πού, όταν πάει να δοκιμάσει τα σκουλικιασμένα σύκα, που του σερβίρει ο κόσμος, τον κάνει να τ’ αηδιάσει και να τα πετάει μακριά.
Και είναι μακάριος ο άνθρωπος που από τα νεανικά του χρόνια θα κρατήσει αγνό και ακέραιο αυτό το φως της συνειδήσεως και του έμφυτου ηθικού νόμου, γιατί αυτό του παρέχει όλα τα εχέγγυα να διακρίνει στο διάβα της ζωής το καλό από το κακό, το σάπιο από το γερό, το καθαρό και το διαυγές από το ακάθαρτο και το μαύρο των μισοσβησμένων φώτων των νάιτ-κλάμπς και των λοιπών κέντρων διαφθοράς από το φως της ημέρας…
Ο δρόμος του Θεού είναι κοπιαστικός και δύσκολος
Όπως, όμως, είναι αλήθεια ότι ο δρόμος που φωτίζεται από το φως του Θεού εξασφαλίζει στον άνθρωπο και ιδιαίτερα στον νέο μία άσφαλτη πορεία, το ίδιο είναι αλήθεια ότι ο δρόμος αυτός δεν είναι καθόλου εύκολος.
Είναι δρόμος κοπιαστικός και δύσκολος.
Είναι δύσκολο πράγμα να αρνηθεί κανείς και να πετάξει μακριά αυτά τα γλυκά σύκα, που του προσφέρει πολύ δελεαστικά η εποχή του, ας είναι και σκουλικιασμένα.
Ακόμη και για ένα πρόσθετο λόγο, γιατί του υπόσχεται ή αν θέλετε, του εξασφαλίζει μία άνετη εξέλιξη. Ποτέ, βέβαια, δεν θα λέγαμε μία ωραία ζωή, γιατί ωραία ζωή δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει, όταν την τρέφει κανείς με μολυσματικούς οργανισμούς και μάλιστα με σκουλήκια. Μια τέτοια ζωή είναι χαμοζωή, που σέρνεται μέσα στη λάσπη και στο χώμα της ηθικής σαπίλας και διαφθοράς.
Επίλογος
Δυστυχώς, το παραπάνω απίθανο ανέκδοτο, με τον χωρικό, που σβήνει τον φακό και τρώει τα σκουλικιασμένα σύκα, το επαληθεύει η καθημερινή ζωή. Πολλοί άνθρωποι φιμώνουν τη φωνή της συνειδήσεώς τους, περιφρονούν τον ηθικό νόμο, σβήνουνε σιγά-σιγά τη θεϊκή φλόγα και γεύονται τους καρπούς της ανομίας.
Τι Κρίμα!
Του Αιδεσ. Πρωτοπρεσβυτέρου
π. Ευαγγέλου Παχυγιαννάκη.
Αρχιερ. Επιτρόπου Ι.Μ. Πέτρας
ekklisiaonline.gr
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.g
