Τήν καταδικαστική αυτή απόφαση, αγαπητοί αδελφοί, εις βάρος των κακών γεωργών, την εξέδωσε όχι ο Κύριος, αλλά όσοι Τον άκουσαν να διδάσκει την παραβολή του αμπελώνος.
Τήν σύντομη εκείνη παραβολική, τόσο παραστατική και προφητική διήγηση με τον φιλότιμο ιδιοκτήτη του αμπελιού, ο οποίος αφού το οργάνωσε τέλεια από υλικοτεχνικής απόψεως, για να μιλήσουμε με σημερινή ορολογία, το παρέδωσε σε μία ομάδα εργατών να το καλλιεργήσει. Όταν όμως ήλθε ο καιρός του τρύγου το εργατικό εκείνο προσωπικό αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων τελείως ακατάλληλο της εμπιστοσύνης του ιδιοκτήτου. Όχι μόνο δεν παρέδωσε τον καρπό, αλλά συμπεριφέρθηκε απέναντι στον ιδιοκτήτη του με τρόπο ακατανόητα βάρβαρο και εκδικητικό. Διότι ούτε από τους καρπούς του αμπελιού προσέφερε ό,τι θα συμφωνήθηκε, ούτε και στους απεσταλμένους του ιδιοκτήτη συμπεριφέρθηκε με καλό τρόπο. Αντιθέτως οι εργάτες του αμπελιού έδειξαν πολλή, φοβερή, ανεξήγητη κακότητα απέναντι στους απεσταλμένους υπηρέτες. Βιαιοπράγησαν εναντίον των μέχρι θανάτου. Μάλιστα την ίδια στάση έδειξαν οι κακοί εκείνοι εργάτες του αμπελιού εναντίον και του υιού του ιδιοκτήτη. Και σ’ αυτόν επεφύλαξαν τα ίδια. Τον τράβηξαν έξω από το αμπέλι και τον σκότωσαν.
Η παραβολική αυτή ιστορία του σημερινού Ευαγγελίου φέρει στο νού μας τα λόγια του Πρωτομάρτυρος Στεφάνου κατά την απολογία του μέσα στο συνέδριο των Ιουδαίων. «... τίνα των προφητών ουκ εδίωξαν οι πατέρες υμών; Και απέκτειναν τους προκαταγγείλαντας περί της ελεύσεως του δικαίου, ού νύν υμείς προδόται και φονείς γεγένησθε». (Πράξ. 7, 52). Πρίν όμως να μιλήσει με αυτό το ύφος ο Άγιος Στέφανος, οι ίδιοι οι Ιουδαίοι ακροατές αυτής της Παραβολής του αμπελώνος, ανάμεσα στους οποίους ήταν αρχιερείς και φαρισαίοι, εξέδωσαν την καταδικαστική απόφαση, που έπρεπε. Διότι όταν τελείωσε ο Κύριος την παραβολή τους ρώτησε: «Εσείς τι λέτε; Πως αρμόζει να τους φερθεί ο ιδιοκτήτης του αμπελιού, ύστερα από μία τέτοια άγρια συμπεριφορά;», «κακούς κακώς απολέσει αυτούς…» Του απάντησαν. Τέτοιοι κακοί, που είναι, τέτοια πρέπει να είναι και η τιμωρίας τους. Να τιμωρηθούν με τον χειρότερο τρόπο…
Τό αξιοπερίεργο στην ιστορία αυτή είναι, ότι και οι αρχιερείς και οι φαρισαίοι που την άκουσαν, κατάλαβαν πολύ καλά, ότι αυτούς εννοεί ως κακούς εργάτες, εντούτοις, αν και η κοινή λογική τους προειδοποιούσε για το τι τους περίμενε (... κακούς κακώς απολέσει αυτούς) δεν μετανοούν. Ξέρουν το αποτέλεσμα των κακών ενεργειών τους και όμως επιμένουν στα σκοτεινά και βάρβαρα σχέδιά τους κατά του υιού του αμπελώνος, εναντίον του Χριστού. Αν δεν είχαν φόβο από το μέρος του λαού θα τον έπιαναν και θα τον φυλάκιζαν. ( Ματθ. 21, 45-46).
Τί σημαίνουν όλα αυτά, που αναφέραμε; Ο αμπελώνας, οι κακοί εργάτες του, η τιμωρία των κακών εργατών όχι μόνο για την τερατώδη ασυνέπεια των αλλά και για την βαρβαρότητα της ψυχής των, να προπηλακίζουν τους δούλους του Θεού ακόμη και αυτόν τον Υιό του Θεού; Σημαίνουν ότι ο περιούσιος κάποτε λαός του Θεού, το Ισραήλ, κανένα μάθημα δεν πήρε από την ιστορία. Και ύστερα από δύο χιλιάδες και πλέον χρόνια, αφού η ετυμηγορία, η απόφαση η καταδικαστική, όχι του Χριστού, αλλά, όπως ακούσαμε σήμερα, των ακροατών της παραβολής Του, είναι η αμετάκλητη τιμωρία των κακών εργατών του αμπελώνος Του, πραγματοποιήθηκε με τον πιό τραγικό τρόπο, οι Εβραίοι, όσοι έμειναν, συνεχίζουν πεισματικά την απιστία τους.
Τί να περιμένουν άλλο, αγαπητοί αδελφοί,; Δεν πέρασαν τριάντα χρόνια από τότε που όσοι άκουσαν, όπως και εμείς σήμερα, την προφητική παραβολή του Αμπελώνος, και οι κακοί εργάτες, οι βάρβαροι και σκληροτράχηλοι, που έδειραν, που κακοποίησαν, που σκότωσαν τους δούλους του Θεού και αυτόν τον Υιόν του Θεού, τιμωρήθηκαν από τα ρωμαϊκά στρατεύματα, τα οποία εισέβαλαν στα Ιεροσόλυμα και την ξεθεμελίωσαν. Τότε, τον καιρό της πολιορκίας, οι Ιουδαίοι της αγίας πόλεως υπέμειναν τέτοια δεινά, τα οποία μόνο ο προφητικός λόγος πάλι του Κυρίου μας μπορεί να περιγράψει : «έσται γάρ τότε θλίψις μεγάλη, οία ου γέγονεν απ’ αρχής κόσμου έως του νύν, ουδ’ ου μη γένηται». (Ματθ. 24,21).
Απερίγραπτη η συμφορά τότε, το 70 μ.Χ., με την ολοκληρωτική καταστροφή των Ιεροσολύμων. Μετά μήπως βελτιώθηκε η θέση των Εβραίων; Σκορπισμένοι στα πέρατα του κόσμου ζούσαν το δράμα του πρόσφυγα, του ξένου. Ζούσαν στη ξενιτειά και η καρδιά τους λαχταρούσε τη χαμένη τους πατρίδα. Και σαν μη έφθανε αυτό στα μέσα του εικοστού αιώνα προστέθηκε στο μαρτυρολόγιο αυτού του πείσμονος λαού και το γνωστό μας ολοκαύτωμα. Ολοκαύτωμα, άδικη θυσία εκατομμυρίων εβραίων στο βωμό του πιό σατανικού εθνικισμού.
Δέν τα αναφέρουμε αυτά για να εκφράσουμε την αποστροφή ή το μίσος μας εναντίον αυτού του λαού, του αρχαιοτάτου, με τον οποίον κάποτε ο Θεός μας συνήψε την Παλαιά Διαθήκη Του. Τα αναφέρουμε εξ αφορμής της παραβολής του σημερινού Ευαγγελίου για τους κακούς εργάτες του αμπελώνος του Κυρίου, οι απόγονοι των οποίων δεν διδάχθηκαν από το κάκιστο τέλος των. Δεν διδάχθηκαν, δεν μετανόησαν, έμειναν κολλημένοι στο σατανικό εγωισμό των, έστω και αν τον πλήρωσαν άπειρες φορές με αναρίθμητες τιμωρίες. Είθε ο μακρόθυμος Κύριος να μεταστρέψει την απιστία τους σε πίστη ειλικρινή. Αμήν
+ Ο Ελευθερουπόλεως Χρυσόστομος
synaxipalaiochoriou.blogspot.gr
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.gr
