Πρωτίστως οφείλουμε να αγαπούμε τον Θεό ειλικρινά και γνήσια, διότι Εκείνος πρώτος μας προστάζει να Τον αγαπούμε. Πράγματι· η αγάπη πρός τον Θεό είναι η πρώτη των εντολών του Δεκαλόγου στην Παλαιά Διαθήκη. Αλλά και στην Καινή Διαθήκη ο Κύριος μας προστάζει: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου. Αύτη εστί πρώτη και μεγάλη εντολή» (Ματθ. κβ΄ [22] 37-38).
Και στην περίοδο του Νόμου και στην εποχή της Χάριτος η πρός τον Θεό αγάπη κατέχει την κορυφή των εντολών, την κορωνίδα όλων των θείων παραγγελμάτων· για τον λόγο αυτό πρέπει να θεωρείται από όλους μας ως η πρώτη μας φροντίδα, τη στιγμή μάλιστα που ένας Θεός ύψιστος ταπεινώνεται τόσο και συγκαταβαίνει να προστάζει τους ανθρώπους να Tόν αγαπούν, σαν να είχε ανάγκη της αγάπης τους.
Οφείλουμε ακόμη να αγαπούμε τον Θεό, γιατί είναι ο μόνος άξιος να αγαπάται, αφού ο Θεός, όπως διδάσκει ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, είναι ένα πλήρωμα όλων των προνομίων, όλων των τελειοτήτων, όλων των προτερημάτων και όλων των αγαθών, πλήρωμα δηλαδή ωραιότητος, σοφίας, δυνάμεως, αγιότητος, μεγαλειότητος, αγαθότητος, ζωής, ειρήνης, αληθείας, βασιλείας, δικαιοσύνης, σωτηρίας.
Καί επιπροσθέτως η καρδιά του ανθρώπου οφείλει να αγαπά τον Θεό, γιατί αυτή είναι η φυσική κλίση της, η αληθινή της ανάπαυση, διότι πλάσθηκε με σκοπό να αγαπά το καλό, το αγαθό και το αληθινό. Αγαπά λοιπόν τον Θεό για το ασύλληπτο μεγαλείο Του, διότι «τίς Θεός μέγας ως ο Θεός ημών», για την άπειρη δύναμή Του, αφού «τώ λόγω της δυνάμεως αυτού οι ουρανοί εστερεώθησαν», για τη θεία σοφία και το υπέρκαλλο κάλλος Του, αφού «πάντα εν σοφία εποίησεν» «ο ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων» (βλ. Ψαλ. ος΄ [76] 14, λβ΄ [32] 6, ργ΄ [103] 24, Όρθρος Μ. Σαββάτου, Εγκώμιον Α΄ Στάσεως). Το δε κάλλος του προσώπου Του αιχμαλωτίζει και θέλγει την καρδιά κάθε πιστού. Εάν μάλιστα, προσθέτει ο άγιος Νεκτάριος, το κάλλος των επιγείων κτισμάτων, το οποίο είναι απλώς μία αμυδρά αντανάκλαση του κάλλους του προσώπου του Κυρίου, προκαλεί σε όλους μας τον θαυμασμό, πόσο πρέπει να αιχμαλωτίζει την καρδιά μας ο Κύριος Ιησούς, που είναι η αυτοωραιότης και η αυτοευμορφία;(*).
Η αγάπη μας όμως πρός τον Θεό δεν είναι δικό μας κατόρθωμα· «είναι θείον δώρημα», που δωρίζεται αποκλειστικά υπό της θείας Χάριτος στην κεκαθαρμένη από τα ακάθαρτα πάθη καρδιά του ανθρώπου. Αφού, όπως γράφει ο έμπλεως θείας αγάπης άγιος Νεκτάριος, είναι «αδύνατον να γεννηθή θεία αγάπη άνευ επενεργούσης θείας δυνάμεως επί της καθαράς μόνον καρδίας».
Κι αν αξιωθούμε αυτής της δωρεάς και γεννηθεί και στη δική μας καρδιά η αγάπη πρός τον Θεό, τότε το πύρ αυτό της θείας αγάπης είναι ανάγκη να τροφοδοτείται ακατάπαυστα για να αυξάνει και προοδεύει, και το κατεξοχήν μέσο είναι να συλλογιζόμαστε με προσοχή το πλήθος των καλών και των χαρισμάτων που αβίαστα μας χάρισε ο εράσμιος Θεός.
Ο εν Τριάδι Θεός δεν περιορίστηκε στην υλική δημιουργία προσφέροντάς μας μόνο τα «καλά λίαν» αναρίθμητα κτίσματα. Θέλησε να μας χαρίσει και άπειρη χαρά και ευδαιμονία και στον Παράδεισο, για να απολαμβάνουμε αιωνίως τη δόξα Του, αφού ο Θεός είναι «όλος γλυκασμός, όλος ευφροσύνη, όλος επιθυμία και όλος αχόρταστος χορτασμός».
Για τον λόγο αυτό ο Πατήρ έστειλε τον πολυπόθητο Υιό Του στον κόσμο των ανθρώπων, και αφού πέρασε πρώτα μιά ζωή συντροφευμένη από αναρίθμητους κόπους, στερήσεις και ταπεινώσεις, πέθανε για χάρη μας πάνω στο κατάξηρο ξύλο του Σταυρού σαν ένας κακούργος, για να χαρίσει σε μας όλα εκείνα τα υπερφυή δώρα που απέρρευσαν από τον Σταυρό και την ένδοξη Ανάστασή Του, και κυρίως και πρωτίστως τα αγιάσματα εκείνα της Τριάδος, τα φοβερά Μυστήρια και μάλιστα το υπερφυέστατο Μυστήριο της θείας Μεταλήψεως.
Ιλιγγιά πράγματι ο νούς μας και αυξάνει οπωσδήποτε η αγάπη μας στο Θεό, καθώς αναλογιζόμαστε τη μέγιστη αυτή ευεργεσία, το μοναδικό αυτό δώρημα, στο οποίο ο Κύριος από υπερεκβλύζουσα αγαθότητα και αγάπη μας χάρισε ό,τι ανώτερο υπάρχει, τον ίδιο Του τον Εαυτό, αν και προέβλεπε το άπειρο πλήθος των καταφρονήσεων και της ανευλάβειας που επρόκειτο να δείχνουν οι Χριστιανοί στο πανάγιο Σώμα Του και το δεσποτικό Αίμα Του.
Εντούτοις νίκησε η θεοπρεπέστατη αγάπη Του όλες αυτές τις δυσκολίες λόγω της σφοδρής επιθυμίας Του να έλθει και στη δική μας καρδιά για να την φωτίσει και να την αγιάσει. Έτσι με τη σταυρωμένη Αγάπη στην καρδιά μας θα μπορούμε περισσότερο να Τον αγαπήσουμε, με μεγαλύτερη θερμότητα να Τον εναγκαλισθούμε νοερώς, Αυτόν τον πληγωμένο Νυμφίο της ψυχής μας, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό.
(*) Νεκταρίου Κεφαλά, Μητροπολίτου Πενταπόλεως, Άπαντα, τόμ. Α΄, Αθήναι 2005, σελ. 154.
Πηγή: osotir.org
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.gr
