Ένας πατέρας έφερε μπροστά στον Χριστό το δαιμονισμένο παιδί του ώστε ο Κύριος να το θεραπεύσει. Ο Χριστός ρώτησε τον πονεμένο πατέρα αν πράγματι πιστεύει κι ο πατέρας απάντησε:
Ναι Κύριε, πιστεύω, βοήθησε με την απιστία μου!
Μαζί με τη φωνή του πατέρα εκείνου προς τον Χριστό, στρέφεται σήμερα και η δική μας φωνή. Κι αν δεν έχουμε όλοι δαιμονισμένα παιδιά για να τα πάμε στον Κύριο, όλο και κάτι ασθενές έχει ο καθένας στη ζωή του -είτε αυτό φαίνεται, είτε αυτό όχι- και καλεί τον Χριστό να το θεραπεύσει.
Ο πατέρας που παρακαλά τον Χριστό και Τον ομολογεί ως Κύριο θα μπορούσε να ‘ναι ο καθένας.
“Βοήθησε Κύριε την απιστία μου! Βοήθησέ με, τις στιγμές που ενώ λέω ότι Σε πιστεύω, αισθάνομαι ασφυκτικά μόνος, τότε που νομίζω πως με το μέρος μου δεν έχω κανέναν”…
Κι επειδή είμαι μόνος, κλείνω τις πόρτες και τα παράθυρα της ψυχής μου προς τον Χριστό και τους αδελφούς μου. Κι όσο είμαι μόνος, γίνομαι -αυτό που λένε- “αμαρτωλός” γιατί στη μοναξιά μου, πέφτω θύμα της σκλαβιάς του εαυτού μου. Τότε, νομίζω πως απ’ όλους είμαι ανώτερος. Ανώτερος ακόμη κι απ’ το Θεό… Τότε είναι που δε σηκώνω ούτε μύγα στο σπαθί μου.
“Βοήθησέ με Κύριε, γιατί τότε δείχνω ότι δεν Σε πιστεύω στ’ αλήθεια. Η απελπισία μου είναι η απιστία μου. Βοήθησέ με, όταν βλέπω ότι γύρω μου δεν υπάρχει καμιά εναλλακτική, όταν τα πάντα φαίνονται μονόδρομος, όταν ο εαυτός μου νομίζω πως αδυνατεί ν’ αντεπεξέλθει. Αδυνατεί, γιατί καταλαβαίνει πόσο περιορισμένος είναι”.
Αν θέλουμε πειστήρια, μια βόλτα στο κοιμητήριο θα μας πείσει…
“Βοήθησέ με Κύριε, γιατί ξεχνώ να εμπιστεύομαι κι επειδή δεν εμπιστεύομαι, τότε αδυνατώ και να πιστέψω. Πίστη κι εμπιστοσύνη άλλωστε μαζί δε πάνε;
Άμα Χριστέ δε Σ’ εμπιστευτώ, τότε πως θα Σε γνωρίσω”;
Όσο περισσότερο μόνοι, τόσο πιο εύκολα ξεχνάμε ότι ντυθήκαμε τον Χριστό μες την Κολυμπήθρα κι ότι Τον βρίσκουμε στ’ Αγιοπότηρο…
Για να βρούμε τον Θεό, πρέπει να βρούμε τις ατέλειές μας, να μη τις φοβόμαστε, να τις εμπιστευτούμε στον Χριστό. Πώς θα τις εμπιστευτούμε, άμα δεν τις ξέρουμε, αν δεν τις αναζητάμε;
Μας άφησεν ο Χριστός την Εξομολόγηση, μυστήριο μέγα και ιερό. Μυστήριο, όχι δικαστήριο! Ο άνθρωπος συναντά τον Χριστό, πρόσωπο με πρόσωπο, στου πνευματικού το πετραχήλι. Θέλει ταπείνωση, δεν απλό πράγμα: η αληθινή εξομολόγηση θέλει αγώνα -αγώνα πρώτα απ’ όλα μέσα μας.
Ας αφήσουμε τον πονεμένο πατέρα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής να μιλήσει στον καθένα από ‘μας. Να παρακαλάμε τον Χριστό να μας φωτίζει να βλέπουμε τη δική μας απιστία, τη δική μας ατέλεια, τη δική μας απομάκρυνση απ’ Αυτόν: τη δική μας αμαρτία. Ας αφήσουμε τις αμαρτίες των άλλων και να δούμε τη δική μας.
Να την αναγνωρίσουμε και να την εξομολογηθούμε. Τότε θα ‘χουμε κάνει, ακριβώς κι εμείς, τον πνευματικό αγώνα που έκανε μέσα του ο πατέρας του Ευαγγελίου. Τότε, επίσης, το μόνο σίγουρο είναι, ότι ο Χριστός θα μας ακούσει και θα μας θεραπεύσει ψυχή τε και σώματι
…γιατί ακριβώς Τον εμπιστευθήκαμε, κάναμε, αυτό που λεν’ οι πατέρες, “αρχή μετανοίας”.
Ιάσων Ιερομ.
Σκέψεις στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής 26 Μαρτίου 2017 (Δ’ Νηστειών- Αγ. Ιωάννου της Κλίμακος, Μαρκ. θ’ 17-31)
nif.gr
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.gr
