Εἶναι πολλοὶ ποὺ μᾶς πλησιάζουν καὶ παρακαλοῦν κάτι νὰ τοὺς δώσουμε, λίγο χρόνο, λίγο ἐνδιαφέρον. Τί ἔχουμε νὰ δώσουμε ἐμεῖς;
Ὅσοι μποροῦν καὶ ὑλικὰ νὰ δώσουν, ἂς τὸ κάνουν. Κάποιοι ἄλλοι σὰν τὸν ἀπόστολο Πέτρο μπορεῖ νὰ ἀπαντήσουν: «Ἀργύριον καὶ χρυσίον οὐχ ὑπάρχει μοι». Δὲν ἔχουν δυνατότητα νὰ δώσουν χρήματα, ὑλικὰ ἀγαθά. Πέρα ὅμως ἀπὸ τὰ ὑλικὰ ὑπάρχει καὶ κάτι ἄλλο ποὺ μποροῦν νὰ χαρίσουν.
Μποροῦν νὰ προσφέρουν γνήσια ἀγάπη, συμπόνια, δυνατὴ πίστη, ζωντανὴ ἐλπίδα, εἰλικρινεῖς σχέσεις, παρηγορητικὸ λόγο, στήριγμα στὶς θλιμμένες, τὶς ἀπελπισμένες ψυχές.
Κάποτε ὁ Ρῶσος λογοτέχνης Ντοστογέφσκι συνάντησε στὸ δρόμο ἕνα φτωχὸ ἐπαίτη, στάθηκε, πῆγε νὰ βγάλει χρήματα γιὰ νὰ τὸν βοηθήσει. Διεπίστωσε ὅμως πὼς δὲν εἶχε μαζί του ἐκείνη τὴ στιγμή. Λυπήθηκε καὶ μὴ ἔχοντας τί ἄλλο νὰ τοῦ προσφέρει, ἔσκυψε καὶ τὸν ἀσπάσθηκε. Τοῦ ἔδωσε ἀγάπη, τὸν στήριξε μ᾿ ἄλλον τρόπο. Ἦταν λίγο;
Ὅσοι δὲν ἔχουμε χρήματα, ἔχουμε τὸν Χριστό, κι Αὐτὸν μποροῦμε νὰ δώσουμε. Γνωρίζουμε τὴν ἀλήθεια Του, καὶ αὐτὴν μποροῦμε νὰ παρουσιάσουμε. Γευόμαστε τὴν παρουσία τῆς θεϊκῆς Του ἀγάπης καὶ μποροῦμε νὰ προσκαλέσουμε ὅσους ἐπιθυμοῦν νὰ τὴ γευθοῦν. Ἀγωνιζόμαστε νὰ ἐφαρμόζουμε καθημερινὰ τὸ Νόμο Του, καὶ αὐτὸ μιλᾶ περισσότερο, τὸ παράδειγμά μας. Ἀπ’ αὐτὰ ποὺ ἔχουμε, ποὺ βιώνουμε, μποροῦμε νὰ προσφέρουμε. Μποροῦμε, διότι, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, ὁ ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης: «Ὁ Χριστιανὸς ὅταν βρεῖ τὸν Χριστό, ὅταν γνωρίσει τὸν Χριστό, ὅταν ὁ Χριστὸς ἐγκύψει μέσα στὴν ψυχούλα του καὶ Τὸν αἰσθανθεῖ, θέλει νὰ φωνάζει καὶ νὰ τὸ λέει παντοῦ τί εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πᾶν, εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, εἶναι τὸ ἄκρον τῶν ἐφετῶν, εἶναι τὸ πᾶν. Ὅλα στὸ Χριστὸ ὑπάρχουν τὰ ὡραῖα»*
*(Γέροντος Πορφυρίου, Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν, ἔκδ. Μεταμόρφωσις Σωτῆρος, Μήλεσι Ἀττικῆς 2002).
Πηγή: osotir.org
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.gr
