Στην δυτική έξοδο της πόλεως των Ιωαννίνων και επί του τέρματος της οδού Παναγιώτη Μαυρογιάννη υπάρχει η οικία του Αγίου Γεωργίου του Φουστανελά. Το δωμάτιο που έχει την είσοδο του επί της οδού έχει μετατραπεί σε ναό που τιμάται στη μνήμη του αγίου. Στο διπλανό δωμάτιο στον αριστερό τοίχο εντός θήκης είναι τοποθετημένο το γιλέκο (πισιλί) του αγίου, το ρολόι του με το κορδόνι και ένα νόμισμα τα οποία φυλάσσονται εκεί και αποτελούν κάποια από τα ελάχιστα κειμήλια που διασώθηκαν μέχρι σήμερα.
Οι Γιαννιώτες χαρακτηρίζονται από χριστιανικό ήθος και ευσέβεια. Όλοι οι κάτοικοι γύρω από την οικεία του αγίου μόλις έβγαιναν από το σπίτι τους έστρεφαν το κεφάλι τους προς εκεί και έκαναν το σταυρό τους. Πρόκειται για μία συνήθεια που υιοθετούσαν και τα μικρά παιδιά και αρκετοί είναι αυτοί που ακόμη και σήμερα την τηρούν. Κάθε χρόνο, αρχές Γενάρη, όλοι οι Γιαννιώτες, μικροί και μεγάλοι ετοιμάζονταν με ιδιαίτερη συγκίνηση και ανυπομονησία να γιορτάσουν, στις 17 του μήνα, τον πολιούχο τους άγιο Γεώργιο. Το σπίτι, η Εκκλησία, ο τάφος και τα λείψανα του αγίου είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την καθημερινότητα όσων ζουν εκεί.
Η γειτονιά γύρω από το σπίτι του αγίου, στις παρυφές του κέντρου, ήταν για μέρες σε γιορτινή διάθεση. Τα λουλούδια στον κήπο του σπιτιού του αγίου ήταν πάντα ανθισμένα και μοσχοβολούσε όλη η γειτονιά. Τα γύρω σπίτια ετοιμάζονταν για μέρες να γιορτάσουν τον άγιό τους. Ασβέστωναν τις αυλές, τους τοίχους, τα πεζούλια. Ήθελαν όλα να είναι πεντακάθαρα για τη μεγάλη γιορτή. Στα δωμάτια τα γιορτινά κεντήματα και στρωσίδια είχαν την τιμητική τους, ενώ δεν έλειπε ποτέ ο γιαννιώτικος μπακλαβάς, το γλυκό του κουταλιού και ο φρεσκοκομμένος καφές για κέρασμα. Παλαιότερα, λίγες ημέρες πριν την εορτή του αγίου, τα μικρά παιδιά πήγαιναν στο σπίτι του αγίου, για να κοιμηθούν μέσα στο εκκλησάκι του.
Έστρωναν κάτω χοντρές κουβέρτες, ξάπλωναν ο ένας δίπλα στον άλλο και σκεπάζονταν με τις γνωστές «βελέντζες». «Το κεφάλι μας στριφογύριζε στο μαξιλάρι κοιτάζοντας πότε το ταβάνι, πότε την εικόνα της Παναγίας, πότε την εικόνα του Χριστού, πότε την εικόνα του Αγίου, που τον έδειχνε ζωντανό με φουστανέλα και κρεμασμένο και το βλέμμα μας κατέληγε στο κόκκινο γιλέκο με το ρολόι του Αγίου, ενώ οι μεγαλύτεροι που ήταν μαζί μας προσπαθούσαν με ιστορίες για τον άγιο να μας κοιμίσουν με το φως του καντηλιού να συντροφεύει κάθε μας σκέψη» θυμούνται ακόμη και σήμερα πιστοί της περιοχής που έζησαν την εμπειρία αυτή στην παιδική τους ηλικία.
Την επόμενη ημέρα ξυπνούσαν πολύ νωρίς το πρωί, για να προλάβουν να μαζέψουν τα πράγματα πριν έλθει ο ιερέας να τελέσει το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Εκείνες τις μέρες ο δρόμος έξω από το σπίτι άστραφτε από καθαριότητα και η οικεία ήταν στολισμένη με δάφνες στην μεγάλη ξύλινη πόρτα και στα παράθυρα με τα χοντρά σιδερένια κάγκελα, ενώ σημαίες και λάβαρα στόλιζαν τις κολώνες κατά μήκος του δρόμου. Η εικόνα του αγίου ήταν στολισμένη με φρέσκα λουλούδια και ακριβώς δίπλα υπήρχε ένα καντηλάκι πάντα αναμμένο. Ανήμερα της εορτής του αγίου η λιτανεία της ιεράς εικόνας πραγματοποιούνταν στον δρόμο έξω από το σπίτι του. Η γειτονιά γέμιζε πιστούς, οι κάτοικοι των γύρω σπιτιών περίμεναν στην αυλή ή στα παράθυρά τους, ενώ κατά μήκος του δρόμου υπήρχαν μικροπωλητές. Όλα αυτά, όμως, δεν άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου. Άλλαξαν. Η λιτανεία και το πανηγύρι γίνεται πλέον στην περιοχή της κεντρικής πλατείας, ενώ στο σπίτι του αγίου πηγαίνουν λιγότεροι προσκυνητές.
Η εμφάνιση του Αγίου στο σπίτι του
Οι Γιαννιώτες έχουν τοποθετήσει τον άγιο βαθιά μέσα στην καρδιά τους. Η πίστη τους σε αυτόν είναι πολύ δυνατή. Σε κάθε δυσκολία, ασθένεια και πρόβλημα ζητούν την βοήθειά του. Ασθενείς έμεναν συχνά στο σπίτι του γιατί πίστευαν ότι έτσι θα θεραπευθούν. Έτσι μια νύχτα κοιμόντουσαν αρκετοί στο σπίτι του αγίου, ασθενείς, αλλά και υγιείς. Το βράδυ μέσα στο βαθύ ύπνο, ένας νεαρός πετάχτηκε από θόρυβο της πόρτας. Όπως βλέπετε από τις φωτογραφίες ακόμη και σήμερα η ξύλινη πόρτα είναι ακριβώς πάνω στον πίσω δρόμο που βρίσκεται η οικεία του αγίου. Αυτή η πόρτα, λοιπόν, άνοιξε με δύναμη και μπήκε μέσα ένας φουστανελάς. Επειδή, όμως, δεν είχε από που να περάσει πάτησε πάνω στους ανθρώπους που κοιμόντουσαν και έφυγε. Το παιδί έντρομο διηγήθηκε το πρωί την εμπειρία του και όλοι πείσθηκαν πως ήταν ο άγιος, αφού κανείς δεν κατάλαβε ότι περπάτησε κάποιος πάνω τους, αλλά και οι ασθενείς θεραπεύθηκαν.
του Μάκη Αδαμόπουλου από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια
