Ο Γαβριήλ Μαλικουτσάκης, θεολόγος και Γενικός Πατριαρχικός ιεροκήρυκας, στο βιβλίο του «Το φως του νοητού ηλίου»[1]...
σημειώνει τις εξής θεμελιώδεις και ζωτικής σημασίας συστάσεις: «Η συνεχής Θεία Κοινωνία είναι υποχρεωτική… Δεν έχει καιρόν διωρισμένον η Θεία Κοινωνία.
Όποτε ο χριστιανός είναι εν μετανοία και εξομολογήσει και γιγνώσκει το συνειδός του καθαρόν, (έχει καθαρή συνείδηση) δύναται να μεταλαμβάνη των θείων μυστηρίων και να αγιασθή».
Και συνεχίζει!
«Τι απαιτεί ο Θεός παρ᾿ ημών (από μας) ως προετοιμασίαν;
Επίγνωσιν των ημετέρων αμαρτιών.
Πένθος διά τα κακώς πεπραγμένα.
Μετάνοιαν και εξομολόγησιν.
Επάνοδον εις τον κατά Θεόν βίον.
Αποχήν της αμαρτίας διά παντός.
Και τέλος ν᾿ αποκτήσωμεν εν τη ψυχή ημών τον φόβον του Θεού, την πίστιν και την αγάπην.
Ταύτα έχοντες οφείλομεν να προσερχώμεθα συνεχώς. Η αμάθεια και η αμαρτία αντικατέστησε την εκπλήρωσιν του καθήκοντος αυτού διά της παραβάσεως.
Η σημερινή κατάσταση των χριστιανών
Οι χριστιανοί σήμερον ούτε συνεχώς μεταλαμβάνουσι… ούτε αξίως, οσάκις μεταλαμβάνουσι.
Προσέρχονται σήμερον εις τα άγια άνευ αληθούς μετανοίας και κατανύξεως, αρκούμενοι μόνον εις ολίγων ημερών νηστείαν, ή μάλλον ειπείν αλλαγήν βρωμάτων και εις απλήν ακρόασιν της συγχωρητικής ευχής.
Ούτε γνώσιν του κατά Θεόν βίου λαμβάνουσι, ούτε τας εαυτών αμαρτίας επιγιγνώσκουσι (συναισθάνονται), ούτε μεταμέλλονται (μετανοούν), ούτε κατά Θεόν λυπούνται, ούτε πρόθεσιν έχουσι να ζήσωσι του λοιπού κατά το θέλημα του Κυρίου.
Ούτω δε κακώς ματανοούντες, καθίστανται ένοχοι του Σώματος και Αίματος του Κυρίου, και γίνεται αυτός ο Άρτος της Ζωής, θανάτου και καταδίκης πρόξενος ένεκα της αφροσύνης και αγνοίας ην έχουσιν.
Ιδού ο λόγος, δι᾿ ον οι χριστιανοί σήμερον ευρίσκονται εις ην διατελούσι κακήν κατάστασιν.
Παρεγνωρίσθη ο σκοπός του υψίστου Μυστηρίου της Ευχαριστίας: Ούτε εκτελείται κατά το θείον θέλημα, ούτε γιγνώσκεται ο σωτήριος σκοπός κι αν εκτελείται δε εν μέρει, κακώς εκτελείται.
Εντεύθεν λοιπόν πάντα τα κακά, η αμαρτία και η ανομία εν τη χριστιανική κοινωνία.
Αιτία της παραγνωρίσεως του υψίστου σκοπού της Θείας Ευχαριστίας
Αλλά ο πρώτος αίτιος της παραγνωρίσεως του υψίστου σκοπού της Θείας Ευχαριστίας, είναι ο ιερός κλήρος… διότι τις υποδεικνύει προς τους χριστιανούς ότι οφείλουσι να είναι πάντοτε έτοιμοι και να προσέρχονται εις την ιεράν του Θεού Τράπεζαν, ανά πάσαν Κυριακήν και εορτήν, άλλως παραβαίνουσι την εντολήν του Θεού…; Ου μόνον τούτο δεν πράττουσιν, αλλά και εμποδίζουσι την συνεχή Κοινωνίαν, … ένεκα της μεγάλης αυτών και παχυλής αμαθείας…».
Η συχνή προσέλευση στη Θεία Κοινωνία αρχαιότατος θεσμός της Εκκλησίας
Τέλος, η ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με εγκυκλίους[2] τάχθηκε υπέρ της συνεχούς προσελεύσεως και συνέστησε ότι είναι καλό να κοινωνούμε συνεχώς τα Άχραντα Μυστήρια και ότι αυτό είναι αρχαιότατος θεσμός της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, με την κατάλληλη προετοιμασία.
Η Θεία Ευχαριστία κατά τον Σ. Μπουλγκάκοφ[3] «αποτελεί την κορυφαίαν στιγμήν αυτής της παγκοσμίου αγιάσεως».[4]
[1] Εγκεκριμένο με Πατριαρχικό έγγραφο της 28ου Δεκεμβρίου 1910 από τον Οικ. Πατριάρχη Ιωακείμ σελ. 253-283.
[2] 2469 της 21 Δεκεμβρίου 1878 και 1342 της 31 Ιουνίου 1896
[3] Μία από τις πλέον εμβληματικές μορφές της ρωσικής πνευματικής αναγέννησης στο μεταίχμιο των δύο αιώνων, ο Σεργκέι Νικολάγιεβιτς Μπουλγκάκοφ, (1871-1944) διέπρεψε ως φιλόσοφος, θεολόγος αλλά και ιερέας της ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
[4] Σ. Μπουλγκάκωφ «Η νύμφη του αρνίου» σελ. 296-297
π. Λεωνίδα Στ. Αμοργιανού, θεολόγου Εφημερίου στον Ι.Ναό Αγίας Μαρίνης Ι.Μ. Περιστερίου
aktines.blogspot.com
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.gr
