Η απώλεια ενός ανθρώπου – σύμβολο της Μεσολακκιάς, δυο χρόνια μετά την ανασκαφή στον τύμβο Καστά δημιουργεί γλυκόπικρα συναισθήματα σε όσους τον γνώριζαν.
Η ταπεινή φυσιογνωμία του υπέργηρου ιερέα Κωνσταντίνου Τσιτσιπίνη σε μας τους δημοσιογράφους συνδέθηκε, από την πρώτη στιγμή με την ανασκαφή της Αμφίπολης και...
μπορεί πρόσφατα να πέρασε στην αιωνιότητα, ωστόσο εξακολουθεί να μας υπενθυμίζει όχι μόνο την πορεία της ανασκαφής αλλά και αρετές και αξίες πολύ σημαντικές, όπως η απλότητα και η πραότητα.
Ακόμη και ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, κατά την επίσκεψή του στις 12 Αυγούστου του 2014 στην Αμφίπολη και λίγο πριν κατευθυνθεί στην ανασκαφή του Καστά, όταν σταμάτησε στο αναψυκτήριο της Μεσολακκιάς κάτω από το πλατάνι, τον πρώτο άνθρωπο που χαιρέτησε ήταν ο «παπά Κώτσιος».
«Αρχικά ο πατέρας μας δεν πίστευε ότι έβλεπε έναν πρωθυπουργό να υποκλίνεται μπροστά του και να του ζητάει ευλογία» λέει η δασκάλα Γεωργία Τσιτσιμπίνη
«Ανταπέδωσε με μια καλημέρα και του είπε να κυβερνάει καλά την Ελλάδα. Εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τον σεβασμό που του έδειξε, ο Σαμαράς που έως και πριν λίγο καιρό μας έλεγε ότι γνώρισε στη ζωή του και έναν πρωθυπουργό. Μας ξιπιλάκησε ο Σαμαράς δηλαδή, ήταν έκπληξη».
Ο «παπά Κώτσιος» ήταν ιδιαίτερα αγαπητός τους κατοίκους της Μεσολακιάς αφού επί σαράντα χρόνια λειτουργούσε στην εκκλησία της περιοχής ενώ συνδέθηκε με πολύ σημαντικές χαρούμενες στιγμές όλων των οικογενειών του χωριού, όπως οι γάμοι και τα βαφτίσια των παιδιών τους.
Με αφορμή την επίσκεψη Σαμαρά τον γνώρισαν και πολλοί δημοσιογράφοι, ενώ αγαπήθηκε από τους περισσότερους και έκτοτε, κάθε φορά που έφταναν στη Μεσολακκιά έσπευδαν να πιουν μαζί του ένα καφέ κάτω από το πλατάνι του χωριού.
Όμως και όσοι ξένοι επισκέπτες βρέθηκαν στο καφενεδάκι αυτό, θα θυμούνται έναν ιερέα χαμογελαστό, καλοσυνάτο και προσηνή που έδειχνε ικανοποιημένος με την παρουσία τους εκεί. Εύκολα έπιανε κουβέντα με τους ξένους και τους μετέδιδε τη χαρά του για το εύρημα του τύμβου.
Όλοι όσοι μιλούσαν μαζί του θα θυμούνται την περηφάνια του, που ο τόπος του έκρυβε ένα τόσο σπουδαίο μακεδονικό μνημείο.
Και μπορεί να μην το συνειδητοποιούσε κάποιος που θα επισκεπτόταν το χωριό αλλά η φιγούρα του υπέργηρου ιερέα αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος των εικόνων που αποκόμιζε από την περιοχή.
Όλοι όσοι ανατρέξουν στις μνήμες τους από την επίσκεψή τους στον Τύμβο και στο καφενεδάκι της Μεσολακκιάς θα θυμούνται μια ευγενική και διακριτική ιερατική μορφή να τις συνοδεύει.
Η προσωπικότητα του αναδείχθηκε από τα περισσότερα τηλεοπτικά δίκτυα συμπεριλαμβανομένων των CNN και ΒΒC.
Μπορεί ο 94χρονος γέροντας που δεν επιζητούσε ποτέ τη διάκριση, να κοιμήθηκε ήσυχα και ήρεμα μετά από μια ξαφνική επιπλοκή της υγείας του, αφήνοντας την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Δράμας, έφυγε ωστόσο με δυο ανεκπλήρωτες επιθυμίες, που μέχρι και την τελευταία στιγμή ήλπιζε ότι θα ικανοποιηθούν.
Η πρώτη φανερή και ειπωμένη επιθυμία του αφορούσε στην ανασκαφή του τύμβου Καστά, τον οποίο και ήθελε να επισκεφτεί, καθώς πίστευε με πάθος ότι συνδέεται με τη βασιλική οικογένεια της Μακεδονίας. Και η δεύτερη, ανείπωτη και κρυφή, ότι δεν του αποδόθηκε το επιγονάτιο για τα 73 χρόνια ιεροσύνης, κάτι που ως τιμή ίσως αμέλησε η Ιερά Μητρόπολη Ζύχνης και Νευροκοπίου.
« Γνώρισα και τον πρωθυπουργό» εξακολουθούσε να λέει στα παιδιά του, μέχρι και λίγες ημέρες πριν φύγει από τη ζωή, σύμφωνα με την κόρη του Γεωργία, η οποία και έζησε τις τελευταίες ώρες δίπλα του. «Η επιθυμία του ήταν μεγάλη να δει τον τάφο. Πίστευε ότι είναι ο Μέγας Αλέξανδρος ή κάποιο άλλο μέλος της οικογένεια του. Και το είχε όνειρο. Ήλπιζε να ζήσει έως και τα 97, τουλάχιστον όσο και η αδερφή του, ώστε, να προλάβαινε να έβλεπε το μακεδονικό τάφο του βασιλιά, όπως μας έλεγε».
«Χαιρόταν με τον κόσμο στο χωριό μας και πίστευε ότι θα το δει να αναπτύσσεται. Δεν ήθελε να ζήσουν οι νεώτεροι και τα παιδιά του χωριού τις κακουχίες και τις δυσκολίες που πέρασε ο ίδιος. Ήλπιζε πολύ στο άνοιγμα του μνημείου» σημειώνει η κόρη του και αποκαλύπτει και μια άλλη του ευαισθησία «Έπαιξε και σε μια παράσταση θεάτρου με παιδιά, για να βρίσκεται πάντα κοντά τους».
Οι κάτοικοι της Μεσολακκιάς περιγράφουν ένα ιερέα απλό και απέριττο, ανιδιοτελή και δίκαιο που δεν λοιδόρησε ποτέ άνθρωπο.
Για να μεγαλώσει τα πέντε παιδιά του καλλιεργούσε χωράφια. Ήταν «παπάς με του παπάδες και ζευγάς με τους ζευγάδες» λένε με υπερηφάνεια όμως οι συχνές αλλαγές των μητροπολιτών στην περιοχή ίσως είναι αυτές που τον αδίκησαν και ο γέροντας ξεχάστηκε από το πρωτόκολλο της εκκλησίας.
Έτσι δεν του απονεμήθηκε και ενώ βρισκόταν εν ζωή το επιγονάτιο, ως τιμής ένεκεν, κάτι που απονέμεται σε όλους τους ιερείς περίπου, δέκα χρόνια μετά την αποχώρηση τους.
Η Γεωργία Τσιτσιμπίνη μαζί με τα άλλα τέσσερα αδέρφια της και τις οικογένειες τους περίμεναν αυτή τη στιγμή.
«Ο ίδιος βέβαια ποτέ δεν μας είπε τίποτα απολύτως, η μητέρα μας όμως ήταν αυτή που το περίμενε με μεγαλύτερη αγωνία. Καμάρωνε για τον πατέρα μας που ήταν ιερέας και πάντα μας έλεγε ότι όταν θα του έδιναν το επιγονάτιο, θα είχαμε γιορτή στο σπίτι».
Ο «παπά Κώτσιος» αγαπούσε πολύ τα παιδιά του χωριού και μάλιστα στα 87 του χρόνια συμμετείχε σε μια θεατρική παράσταση μαζί τους, στέλνοντας ένα ξεχωριστό μήνυμα για τη ΓΗ.
«Τον έπεισα να γίνει να γίνει ο σημαντορός της Ειρήνης στη ΓΗ σε ένα δρώμενο με παιδιά την ημέρα του προφήτη Ηλία.
Μίλησα μαζί του για το τι θα ήθελε να πει, πέρα από το κείμενο που ετοίμασα, λέει ο καθηγητής παιδαγωγικής στο ΑΠΘ Άγγελος Χατζηνικολάου ξετυλίγοντας ένα χαρτί με τα όσα είπε ο γέροντας. Η εικόνα…. γύρω του καθισμένα 150 παιδιά ως 15 χρονών, τα μεγάλα από αυτά τα είχε βαφτίσει.
«Έζησα φτώχιες και πόνους. Έζησα πολέμους. Έζησα λύπες και χαρές. Έζησα την αγωνία της ζωής. Όμως έζησα κι εγώ με το όνειρο. Σαν νέος είχα κι εγώ πολλά όνειρα και πολλές ελπίδες. Και τώρα στο τέλος, μάλλον ξαναβλέπω πως πάλι ελπίζω και ονειρεύομαι κοντά σας. Παιδιά, ευχαριστώ και δοξάζω το Θεό, που με αξίωσε στα 87 μου να σας βλέπω κάθε μέρα να τρέχετε και να γεμίζετε τους δρόμους του χωριού με τις φωνές σας. Και μόνο αυτό μου γεμίζει ελπίδα την ψυχή και μαζί με το Θεό ευχαριστώ και σας. Να το μήνυμα της ΓΗΣ»
Ο Άγγελος Χατζηνικολάου έβγαλε τον επικήδειο λόγο στο τελευταίο αντίο προς το «παπα Κώτσιο» το περασμένο Σάββατο, λίγο πριν από την επίσκεψη του Υπουργού Πολιτισμού στον τύμβο Καστά όπου και ξεναγήθηκε από την ανασκαφέα Κατερίνα Περιστέρη.
«Όλοι και όλες στην μνήμη μας έχουμε την εικόνα του παπά να τρέχει στο κάμπο, στην εκκλησία, πάνω στο γκρίζο μουλάρι με κρύο με χιόνι με καύσωνα.
Μέχρι τα πρώτα γεράματα με μια χειροκίνητη ραντιστήρα στην πλάτη. Έτσι φορτώθηκε όλα τα χρόνια της ζωής του και γι αυτό έχει μια ξεχωριστή θέση στη μνήμη μας.
Ο παπάς του χωριού. Σε όλους και όλες θα μείνει χαραγμένη η εικόνα του γέροντα παπά κάτω από τον πλάτανο.
Τα τελευταία χρόνια ήταν μια εικόνα νοσταλγίας για μας που ζούμε στις πόλεις και ήταν μια ιδιότυπη ευλογία το αντάμωμα μαζί του, τα Σαββατοκύριακα που ερχόμαστε στο χωριό. Θα μας λείψει».
xronometro.com
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.gr
