Αυτός ο προβληματισμός είναι έκφραση της ανάγκης η Ορθόδοξη Εκκλησία να στραφεί προς τη νεολαία, να ακούσει τη φωνή της, να την καλέσει να δώσει τα δικά της μηνύματα στον κόσμο.
Και είναι γεγονός ότι καθώς η Εκκλησία ως θεσμός διοικείται από έμπειρους σε ηλικία ανθρώπους, αλλά και από επαΐοντες περί τα θεολογικά, η προοπτική οι νέοι να έχουν βαρύνοντα λόγο θα ήγειρε πολλές διαφωνίες. Από την άλλη το να έχουν οι νέοι λόγο στα της Εκκλησίας θα προϋπόθετε η Εκκλησία να είναι έτοιμη για ανοίγματα προς τη σύγχρονη πραγματικότητα, ίσως τολμηρά, αλλά πάντως δυναμικά, κάτι που δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
Η συμμετοχή των νέων τόσο στη διαμόρφωση της θεματολογίας της Πανορθόδοξης Συνόδου, όσο και στις εργασίες της, θα ήταν ένα μεγάλο βήμα όχι εκσυγχρονισμού, αλλά εν-χρονισμού της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Συχνά δίνουμε την εντύπωση ότι είμαστε αλλού. Συζητούμε για λεπτομέρειες θεμάτων τα οποία η παράδοση της Εκκλησίας και ο ιστορικός ρεαλισμός έχουν λύσει, φοβόμαστε τον διάλογο με τους ετεροδόξους λες και κάποιος πηγαίνει να διαπραγματευτεί την αλήθεια που ζει και να τη θέσει υπό αμφισβήτηση. Για τους νηφάλια σκεπτόμενους ο διάλογος από την πλευρά μας γίνεται για να βοηθηθούμε στην επίλυση παρεξηγήσεων και προκαταλήψεων, όχι όμως για να κάνουμε έκπτωση στην αλήθεια, αλλά για να την καταδείξουμε μαζί με την αγάπη.
Ωστόσο δεν είναι μόνο αυτή η δυσκολία. Η Πανορθόδοξη Σύνοδος θα ήταν μία ευκαιρία που θα μπορούσε να δείξει στον κόσμο ότι η Ορθοδοξία δεν μάχεται για τα πρεσβεία ή για το ποια εθνότητα θα κυριαρχήσει ή για το ποια Εκκλησία είναι ο αυτόκλητος προστάτης της αυθεντικότητας του δόγματος, η οποία για την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση, ίσως και λόγω άγνοιας. Η Ορθοδοξία ζητά από τους νέους να ενεργοποιηθούν μέσα από τις γραμμές της. Να πιστέψουν, να αγαπήσουν, να νοηματοδοτήσουν τη ζωή τους. Όμως πώς αυτό μπορεί να αποτυπωθεί στις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου; Στην αριθμοποίηση του ανθρώπου; Στον θρίαμβο της εικόνας, η οποία μας παγιδεύει στο εγώ μας; Στην αφασία της απουσίας κριτικής για έναν πολιτισμό άδικο και αδιάφορο για τους αδύναμους, που ολοένα και περισσότερο αυξάνουν; Σε μία πραγματικότητα ανταγωνισμού, όπου δεν περισσεύει όχι χρόνος για την Βασιλεία του Θεού, αλλά ούτε για την ελπίδα στοιχειώδους ποιότητας ζωής;
Ποιες πρωτοβουλίες θα μπορούσε η Ορθοδοξία να αναλάβει;
Οι νέοι πάντως θα μπορούσαν να δείξουν στους μεγαλύτερους ότι το καθρέφτισμά μας στην λογική του εθνοκεντρισμού, στην απουσία ταπείνωσης, αφιέρωσης και αγάπης που υπερβαίνει τα δικαιώματα υπονομεύει την μαρτυρία της Ορθοδοξίας. Η εκκλησιαστική μας παράδοση έχει αναθέσει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο να έχει την πρωτοβουλία σε θεσμικό επίπεδο. Γιατί όμως όλα να κινούνται στην φανερή και αφανέρωτη θεσμική αμφισβήτηση και να μην μπορεί η Ορθοδοξία να αφυπνίσει τις κοιμώμενες νεανικές και άλλες συνειδήσεις;
Ίσως μία νέα Πανορθόδοξη Σύνοδος να λειτουργήσει προς αυτή την κατεύθυνση.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια» στο φύλλο της Τετάρτης 15 Ιουνίου 2016
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.gr
