«... Η σύγχρονη ευρωπαϊκή σχετικοκρατία ακολουθεί τον Αρειανισμό (Αρχ. και Αγίου πλέον] Ιουστίνου Πόποβιτς, Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, Ε’ έκδ., Αστήρ, Αθήνα, 1987, 142) ...
Εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα, του πάπα. Η ουσία της πτώσεως εις την αμαρτίαν είναι πάντοτε η ιδία: το να θέλη κανείς να γίνη καλός διά του εαυτού του ... αλλά τοιουτοτρόπως ασυναισθήτως εξομοιούται με τον διάβολο ... Η ουσία της αμαρτίας συνίσταται σ' αυτήν ακριβώς την αλαζονική αυταπάτη.» (έ.α., 152).
«Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι κοινὸν ὄνομα διὰ τοὺς ψευδοχριστιανισμούς, διὰ τὰς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδιὰ ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Παπισμόν. Ὅλοι δέ αὐτοὶ οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τὴν ἄλλην αἵρεσιν. Τὸ κοινὸν εὐαγγελικὸν ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις.» (Ἀρχιμ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἡ Ὁρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ ὁ Οἰκουμενισμός, έκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη, 1974, 224).
Πρακτική επιβεβαίωση: Ο Αρειανισμός πράγματι είναι η κυρίαρχη ιδεολογία στην δύση. Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι, σε πρόσφατη δημοσκόπηση στην Αυστρία, μόνο ένα στα τρία μέλη της παπικής παρασυναγωγής δηλώνει ότι πιστεύει στην θεότητα του Κυρίου. Και αφού η Β’ Βατικάνεια Σύνοδος εδογμάτισε ότι ο άνθρωπος σώζεται με τις δικές του πράξεις, ακόμη και εκτός εκκλησίας, κάθε χρόνο μόνο στην Αυστρία 30.000-40.000 μέλη της εγκαταλείπουν την παπική παρασυναγωγή, για να σωθούν μόνοι τους εκτός εκκλησίας! Με αυτό τον τρόπο, η Ευρώπη αποχριστιανίζεται γοργά. Η Αμερική έχει προ πολλού αποχριστιανισθεί και η κυρίαρχη ιδεολογία της λεγόμενης «χριστιανική δεξιάς» είναι ο χριστιανικός σιωνισμός της Βικτωριανής Αγγλίας του 18ου αιώνα (που εξηγεί και την πολιτική των πολέμων). Έτσι, απομένει μόνο να καταστραφεί και η Ορθόδοξη Εκκλησία, η μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία, ώστε να μην έχει ο κόσμος που να πάει για να σωθεί από τα δεσμά που η νέα τάξη χαλκεύει.
« ... Ησθάνετο [ανέκαθεν] η Εκκλησία ότι η παρέκκλισις του παπισμού δεν συνίσταται μόνον εις την χρήσιν διαφορετικού διοικητικού συστήματος η διαφόρων εκκλησιαστικών εθίμων, αλλ ότι επρόκειτο περί μιας βαθυτέρας αλλοιώσεως του ευαγγελικού πνεύματος (Αρχ. Γεωργίου Καψάνη, Ορθοδοξία και Ουμανισμός, Ορθοδοξία και παπισμός, Δ’ έκδ., Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος, 1998, 87). ... Καρπός του ολοκληρωτικού και αντιευεαγγελικού πνεύματος του παπισμού είναι η ιερά εξέτασις (έ.α., 95). ... Η αθεΐα εξάλλου, που πλήττει σήμερον τον δυτικόν κόσμον, θεωρείται ως αντίδρασις εις την διεστραμμένην περί Θεού διδασκαλίαν των δυτικών.» (έ.α., 97).
«Ὁ Οἰκουμενισμὸς ὅπως διεξάγεται σήμερον φαίνεται ὅτι ἔχει οὐμανιστικόν-ἀνθρωποκεντρικόν χαρακτῆρα καὶ ὄχι θεολογικὸν καὶ πνευματικόν. Παραμερίζει τὴν Πίστιν (δόγμα) καὶ τὴν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀποβλέπει περισσότερον εἰς πρακτικοὺς σκοπούς. Βλέπει τὴν Ἐκκλησίαν κυρίως ὡς ἀνθρώπινον ἵδρυμα, τὸ ὁποῖον ἡνωμένον θὰ δυνηθῇ νὰ ἀντιμετωπίσῃ καλλίτερον τοὺς ἐχθρούς του... ‘Η εκκλησιολογία, η οποία υπόκειται ως βάσις εις τον οικουμενισμόν, είναι επίσης λανθασμένη. Δεν αναγνωρίζει την Ορθόδοξον Εκκλησίαν ως την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, αλλ΄ ως τμήμα η κλάδον της Καθολικής Εκκλησίας. Δι’ αυτό και πολλοί Ορθόδοξοι βλέπουν εις τον οικουμενισμόν μίαν εκκλησιολογικήν αίρεσιν χωρίς να σημαίνη ότι αναπαύονται και εις τον ζηλωτισμόν, ο οποίος αποτελεί επίσης εκκλησιολογικήν παρέκκλισιν. Ουκουμενισμός και ζηλωτισμός δεν εκφράζουν την Οροδοξίαν. … Μόνον ὁ ὅλος Θεάνθρωπος ἠμπορεῖ νὰ σώσῃ καὶ τὸν ὅλον ἄνθρωπον. Ἐν ὀνόματι αὐτοῦ τοῦ ὅλου Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ τοῦ ὅλου Σώματός Του, τῆς Ὀρθοδοξίας, δὲν δυνάμεθα νὰ διαπραγματευθῶμεν ‟ἐπὶ ἴσοις ὅροις” μὲ τοὺς ‟παραμορφωμένους Χριστούς” τῶν δυτικῶν, Ρωμαιοκαθολικῶν καὶ Προτεσταντῶν. … Αλλά και η δικαιολογία ότι όλα αυτά γίνονται «διπλωματικώς» αποτελεί ήδη μίαν πνευματικήν πτώσιν εν σχέσει προς την απαίτησιν του Ευαγγελίου να «αληθεύωμεν εν αγάπη» και συμβιβασμόν με το κοσμικόν πνεύμα.» (έ.α., 83-85).
Πρακτική επιβεβαίωση: Όπως περαιτέρω αναλύει ο Γέροντας σε σειρά ομιλών του, μία από τις σημαντικότερες διαφορές ανάμεσα σε ανατολή και δύση που έχει επηρεάσει το ήθος και τον τρόπο ζωής είναι ότι οι δυτικοί δεν διακρίνουν ανάμεσα σε αμέθεκτη ουσία και μεθεκτές ενέργειες του Θεού. Έτσι, δεν πιστεύουν στην δυνατότητα της θεώσεως. Ο ίδιος ο Γέροντας ομολογεί ότι κι εκείνος θα έφευγε από την Εκκλησία αν δεν υπήρχε η δυνατότητας της θεώσεως, γιατί, όπως λέει ο λαός μας «αν δεν δεις τον Θεό σε αυτή την ζωή, ούτε στην άλλη θα Τον δεις» και, σύμφωνα με τους Πατέρες, «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια». Ο ίδιος δε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας που μας υπενθύμισε τον 14ο αιώνα την παλαιά αγιοπατερική θεολογία της θεώσεως, δίνει την απάντηση στο ερώτημα αν μπορούμε να θέτουμε την θέωση ως σκοπό της ζωής μας παρά το γεγονός ότι πολλοί λίγοι την επιτυγχάνουν. Όπως λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μπορούμε και πρέπει να θέτουμε την θέωση ως σκοπό της ζωής μας ώστε να συγκρίνουμε την κατάσταση μας με τον σκοπό της ζωής μας και να ταπεινωνόμαστε και να προσπαθούμε να καλυτερέψουμε, και αν πετύχουμε το 10% πάλι πολύ θα είναι και πάντως πολύ περισσότερο από το αν θέσουμε χαμηλότερο στόχο στην ζωή μας.
Είναι σημαντικό να τονίσει κανείς εδώ ότι οι αιρετικοί οικουμενιστές μιλούν για την ένωση των «χριστιανικών εκκλησιών» ως ανθρωπίνων οργανισμών και αυτό, ακόμη κι αν γίνεται για διπλωματικούς λόγους, αποτελεί «εκκλησιολογική αίρεση», όπως αναφέρει ανωτέρω ο Γέροντας Γεώργιος. Δεν βλέπουν ότι η Εκκλησία, το σώμα του Θεού, είναι μία και δεν διαιρείται ούτε κατά την εις Άδου κάθοδο του Κυρίου κατά το «ανηρέθης αλλ΄ ου διηρέθης». Και αφού η Εκκλησία είναι μία και δεν διαιρείται και η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι σύμφωνα με την πίστη μας η μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία, όσοι εισάγουν καινοφανείς θεωρίες όπως οι παπικοί και οι προτεστάντες, δεν είναι Εκκλησία, αλλά αιρετική παρασυναγωγή, όπως αναφέρουν ο Άγιος Ιουστίνος και ο Γέροντας Γεώργιος «επόμενοι τοις αγίοις πατράσι» και κυρίως της Η’ Οικουμενικής Συνόδου επί Αγίου Φωτίου και της Θ’ Οικουμενική Συνόδου επί Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.
Κι έτσι, όσοι αποδίδουν τον χαρακτηρισμό της Εκκλησίας στην παπική παρασυναγωγή, συνειδητά η ασυνείδητα αρνούνται ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία κι έτσι αρνούνται την πίστη της Εκκλησίας και καταδικάζουν και όσους μετανοούν (και πολλοί δυτικοί μετανοούν) να μη έχουν που να πάνε. Για αυτό τον λόγο ο λεγόμενος οικουμενικός διάλογος δεν είναι καθόλου διάλογος αγάπης, αλλά είναι είτε διάλογος του «γέλα με να σε γελώ να περνούμε τον καιρό» που πάντως κάνει κακό γιατί διαστρέφει το φρόνημα και την αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας είτε διάλογος που έχει ως συνειδητό η ασυνείδητο σκοπό η αποτέλεσμα την καταστροφή της Εκκλησίας με την μετατροπή της από θεανθρώπινο οργανισμό που σώζει σε ανθρώπινο οργανισμό που δεν σώζει. Διάλογος αγάπης είναι ο διάλογος της αληθείας που σώζει, όπως ο διάλογος του Κυρίου με την Σαμαρείτιδα, ο διάλογος του «αληθεύωμεν εν αγάπη» του Ευαγγελίου.
«Αὐτὴ ἡ Σύνοδος [η αποκληθείσα πρόσφατα «πανορθόθοξος»], ἐὰν θὰ γίνει, θὰ χαρακτηριστεῖ ψευδοσύνοδος, δὲν θὰ γίνει ἀποδεκτή. Εἶναι παρὰ πολὺ σοβαρά. Προσέξτε, οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις ἔχουν ἤδη χαλκεύσει καὶ ἔχουν ἤδη πείσει αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔχουνε οἰκουμενικὲς θέσεις. Βεβαίως, βεβαίως, εἶναι Οἰκουμενιστές!» (Αρχ. Αθανανασίου Μυτιληναίου, Η Ετοιμαζόμενη Πανορθόξος Σύνοδος, Ομιλία). Όπως περαιτέρω αναλύει ο Γέροντας Αθανάσιος σε σειρά ομιλιών του, η παρά φύση ένωση των «χριστιανικών εκκλησιών» είναι το πρώτο βήμα. Το δεύτερο βήμα είναι η ένωση των θρησκειών, η κατάργηση δηλαδή της πίστης στον Τριαδικό Θεό (το εν αιχμαλωσία Πατριαρχείο μας μετέχει και σε αυτό τον διάλογο …).
Και το επόμενο βήμα είναι η πίστη στον αντίχριστο, ο οποίος περιγράφεται στην Αποκάλυψη και στην πατερική γραμματεία ως ένας «καλός άνθρωπος» (και ο Άρειος είναι γνωστό ιστορικά ότι ήταν ένας «καλός άνθρωπος»), που θα κάνει καλές πράξεις, ακόμη και θαύματα, και θα δώσει ψωμί και δουλειά στον κόσμο, αφαιρώντας του την θεόσδοτη ελευθερία του.
«Ο Πάπας θέλει να μας υποτάξει. Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άλλαξε την φωνή του, ούτε την γνώμη άλλαξε, ούτε την κεφαλή του!» (απάντηση του μακαριστού πρώην Αυστρίας κυρού Χρυσοστόμου Τσίτερ, εκ των δύο μεγαλυτέρων πρωταγωνιστών του οικουμενικού διαλόγου, μεταμεληθέντος, σε ερώτηση μου, ως ανηψιού παλαιού και καλού του φίλου σε δύσκολες εποχές, για τον οικουμενικό διάλογο).
Γνώριζε ότι ιστορικά η παρουσία του πάπα στην καθ΄ ημάς Ανατολή μόνο προάγγελος κακών υπήρξε. Και ο Κύριος και οι Πατέρες μας προειδοποίησαν για τους ψευδοπροφήτες που θα έλθουν.
Έτσι, πιστεύω θα ελυπείτο με το θέατρο που παίχθηκε στη Λέσβο, με αποτέλεσμα να διαφημισθεί ο πάπας, που μόνο όταν καταστράφηκε η Συρία και η εκεί Ρωμιοσύνη βρήκε να πει ένα λόγο συμπαθείας, ως καλοκάγαθος αρχηγός της παγκόσμιας εκκλησίας, και να εμφανισθούν ο Πατριάρχης και ο Αρχιεπίσκοπος ως κομπάρσοι.
Και θα έλεγε μαζί μου το του Δ. Σολωμού, η σοφία του οποίου καθημερινά επιβεβαιώνεται: «Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε. Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε». Θυμόταν πάντα ο μακαριστός κυρός Χρυσόστομος ότι, όταν ο Νουρεντίν Πασάς παρέδιδε τον θείο του ιερομάρτυρα και εθνομάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης στον αιμοδιψή όχλο για να τον λιντσάρει, ο πάπας και οι παπικοί παρακολουθούσαν αδιαμαρτύρητα για να μή βλάψουν τις σχέσεις τους και τα συμφέροντα τους με το κεμαλικό καθεστώς.
Όταν δε ενημέρωσα τον μακαριστό κυρό Μιχαήλ Στάϊκο για την απάντηση που μου είχε δώσει ο προκάτοχος του σχετικά με τον οικουμενικό διάλογο, μου είπε χαμογελώντας: «Ε, θα είχε απογοητευθεί».
Όμως, ο μακαριστός κυρός Χρυσόστομος τα είχε τετρακόσια μέχρι τέλους και μιλούσε πάντα με την σοφία της μακράς εμπειρίας του, όχι με συναισθηματισμό.
Προς επίρρωση των λεγομένων μου προσθέτω και τούτο που δείχνει επίσης πόσο μακριά έβλεπε ο μακαριστός κυρός Χρυσόστομος.
Πολύ πριν εκδηλωθεί η κρίση αξιών στην Ευρωπαϊκή Ένωση με την αμφισβήτηση και την άρνηση των ελληνικών, ρωμαϊκών και χριστιανικών καταβολών του ευρωπαϊκού πολιτισμού, σε μία από τις πολλές συζητήσεις μας, ο μακαριστός κυρός Χρυσόστομος είχε θέσει σε μένα προφητικά το καίριο και επίκαιρο ερώτημα: «Ποιες είναι οι κοινές αξίες τις οποίες όλοι αποδέχονται ως την βάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο μέλλον;» και είχε μόνος του δώσει την απάντηση με μία νέα ερώτηση «οι πολιτικές και οικονομικές αξίες, το κοινωνικό κράτος δικαίου και το κοινό νόμισμα φθάνουν;»
Η ιστορία έδειξε ότι δεν φθάνουν. Αν αποκοπεί από τις ελληνικές, ρωμαϊκές και χριστιανικές ρίζες της, η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι η Ευρώπη της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του πολιτισμού.
Ούτε η Ελλάς έθνος άγιο, βασίλειο ιεράτευμα, ελπίδα των Ελλήνων και ολόκληρου του κόσμου, αλλά έθνος αχάριστο από το οποίο θα αρθεί η Χάρις.
Μη γένοιτο. Χριστός Ανέστη. Αληθώς Ανέστη.
Του Σπύρου Μπαζίνα στην Romfea.gr
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.gr
