«Ν»: Η Γερόντισσα Μάρθα πήγε στο μοναστήρι με σκοπό να το υπηρετήσει, μετά από φλογερή προσευχή και τάμα για να μην πεθαίνουν τα αδέλφια της (είχαν πεθάνει δύο). Αρχικά έμεινε εκεί ως λαϊκή, αλλά την έκανε μοναχή (την «έκειρε μοναχή», όπως λέμε) ο τότε μητροπολίτης Ρεθύμνης Τίτος Σιλιγαρδάκης.
Ήταν εντελώς αναλφάβητη και, από τη γέννησή της, είχε μόνο ένα χέρι (το αριστερό).Όμως είχε αθώα ψυχή μικρού παιδιού, γεμάτη αγάπη και καλοσύνη, και αυτό ακριβώς είναι που μετράει ο Χριστός.
Δεν φορούσε ράσα μοναχής, αλλά μαύρα χωριάτικα ρούχα, σαν αυτά που φοράνε (όσες έχουν απομείνει) οι παραδοσιακές γιαγιάδες στα κρητικά χωριά (δες τη φωτογραφία της παρακάτω).
Μετά την κοίμησή της γνωρίζω από καλούς & αξιόπιστους φίλους ότι το σώμα της ευωδίαζε μέσα στο νεκροθάλαμο του Νοσοκομείου Ρεθύμνου και η ευωδία ακουγόταν έξω από την κλειστή πόρτα, στο διάδρομο.
Μια μέρα, που την επισκεφτήκαμε με τη γυναίκα μου, μας είπε: «Ν’ αγαπιέστε όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία». Η κουβέντα αυτή, από τον απόστολο Παύλο, δείχνει ότι εκείνη η αναλφάβητη, που δεν μπορούσε να διαβάσει την Αγία Γραφή, είχε προσέξει και εμβαθύνει στην ακολουθία του μυστηρίου του γάμου, όπου διαβάζονται αυτά τα λόγια.
Μια άλλη φορά, κάποιοι φίλοι μας, πολύ ευσεβείς, από Αθήνα, είχαν πάει για διακοπές στο Ρέθυμνο και μας ρώτησαν αν υπάρχει εκεί κάποιος γέροντας να τον επισκεφτούν. Τους στείλαμε στη Γερόντισσα. Μετά, μας πήραν τηλέφωνο ενθουσιασμένοι! «Σας ευχαριστούμε για το δώρο που μας κάνατε, να γνωρίσουμε τη Γερόντισσα Μάρθα!» μας είπαν.
Ας είναι αιώνια η μνήμη του ενός εξ αυτών, που έχει κοιμηθεί, και ας έχει κι εκείνος κι εσείς, και εμείς και όλος ο κόσμος, πιστοί και «άπιστοι», τις πρεσβείες της Γερόντισσας…
«Δεν φτωχύναμε – Κερδίσαμε μια πρέσβειρα στον ουρανό»
Της Βάλιας Πετράκη
Ιερά Μητρόπολις Ρεθύμνης & Αυλοποτάμου
Για τους ανέσπερους λειμώνες του ουρανού, εκεί όπου «ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος», «πέταξε» την Πέμπτη 14 Απριλίου 2016 η μακαριστή μοναχή Μάρθα. Η αγία αυτή ψυχή που πήγε ταγμένη στο Αρκάδι και αφιερώθηκε στο Θεό, αφού είχε χάσει δυο μικρά της αδέλφια. Ζήτησε λοιπόν να σταματήσει το θανατικό στο σπίτι τους και να θυσιαστεί η ίδια, όπως είπε ο Επίσκοπός μας κ. Ευγένιος στον συγκινητικό επικήδειό του.
Και ένιωσα άσχημα και της ζήτησα συγγνώμη, έστω και την ύστατη ώρα, που αν και έζησε στο Αρκάδι μισό αιώνα, δεν την πλησίασα ποτέ. Δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω πώς βρέθηκε σε ένα ανδρικό μοναστήρι και τι ήταν εκείνο που την οδήγησε στον μοναχισμό. Γιατί πάντα όταν πήγαινα, ήταν είτε στην Επέτειο του Ολοκαυτώματος είτε σε μια επίσκεψη υψηλού προσώπου. Πολλές φορές κάνουμε το λάθος να κυνηγάμε τους λεγόμενους «επώνυμους» για μια δήλωση, την ίδια στιγμή που δίπλα μας μπορεί να υπάρχουν ξεχωριστοί άνθρωποι, άγιοι άνθρωποι, και εμείς να τους αγνοούμε. Εγώ προσωπικά το έκανα αυτό το λάθος με την μακαριστή Μάρθα. Αλλά και η μακαριστή Μάρθα δεν επιδίωκε την προβολή, ήταν πάντα διακριτική στην επίγεια ζωή της και στην εν γένει παρουσία της στο Αρκάδι. Και ο επικήδειος του Ιεράρχη μας πέρα από την συγκίνηση με γέμισε ενοχές.
Η εξόδιος ακολουθία
Από το πρωί της Παρασκευής βρισκόταν στο Καθολικό της Ιεράς Μονής το σκήνωμα της μακαριστής γερόντισσας, όπου τέθηκε σε προσκύνημα. Επίσης το πρωί τελέσθηκε από τον Σεβ. Μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Ευγένιο Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία και στις δώδεκα το μεσημέρι η εξόδιος ακολουθία, στην οποία προεξήρχε ο Επίσκοπός μας και συμμετείχαν Ηγούμενοι, Αρχιμανδρίτες, Ιερομόναχοι, Κληρικοί της Μητροπόλεώς μας, Μοναχοί και Μοναχές. Το πένθος της Ιεράς Μονής Αρκαδίου κρατούσε ο Ιεροεπιστάτης της Μονής, Παν. Αρχιμ. Τίτος Βαμβακάς.
Μια ιδιαίτερη εικόνα
Όση ώρα έψαλλαν την νεκρώσιμο ακολουθία χελιδόνια που έχουν την φωλιά τους στο Καθολικό πετούσαν συνέχεια από πάνω από το σεπτό σκήνωμα της Μοναχής Μάρθας, τιτιβίζοντας, λες και την αποχαιρετούσαν και αυτά με το δικό τους τρόπο.
Στον επικήδειο του ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Ευγένιος είπε:
Το έκανε το Θαύμα του πάλι το Αρκάδι
«Τούτο το Βασιλομονάστηρο το έκανε πάλι το θαύμα του. Πήρε ένα άνθρωπο από την γη και τον ανέβασε στον ουρανό. Πήρε μια ψυχή από τα χαμερπή, τα πενθήρη και τα θυμήρη, και την ανέβασε στα υψηλά. Πήρε ένα άνθρωπο με ατέλειες και τον οδήγησε στην τελειότητα. Πήρε ένα άνθρωπο από την πτώση και του χάρισε την Ανάσταση. Πήρε ένα άνθρωπο από την φθαρτότητα και του χάρισε την πνευματική ελευθερία, τη μετοχή στη Βασιλεία του Θεού. Δόξα τω Θεώ, και για αυτή την προσφορά του Αρκαδιού σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Γιατί στέγασε την ψυχή αυτής της αγιασμένης γυναίκας και της έδωσε φτερά».
Δεν περίμενα πως ο Θεός θα μου χάριζε την ευλογία να κηδεύω έναν άγιο
«Όλοι μας το αισθανόμαστε σήμερα πως δεν έχομε πένθος αλλά χαρά γι’ αυτό που βλέπομε μπροστά μας. Η καλή μας Μάρθα τα κατάφερε πάλι, για μια ακόμη φορά, να μας γεμίσει την ψυχή μας χαρά και να μας φέρει το Πάσχα λίγο νωρίτερα. Το εξομολογούμαι στην αγάπη σας, αυτό αισθάνομαι. Όπως εξομολογούμαι πως ο Θεός μου χάρισε πολλές ευλογίες στην ζωή μου, πάμπολλες, αλλά δεν περίμενα ποτέ πως θα μου δώσει και ετούτη την ευλογία, να κηδεύω έναν άγιο».
Η Μάρθα ήταν αγία και στην σιωπή κηδεύονται οι Άγιοι
«Η Μάρθα ήταν αγία. Και αν δεν είναι οι Άγιοι σαν την Μάρθα, τότε δεν ξέρω πώς είναι οι Άγιοι. Δόξα τω Θεώ, λοιπόν. Και έτσι κηδεύονται οι Άγιοι, μέσα στην σιωπή, ταπεινά και αθόρυβα, όπως ζουν. Και όταν ακούτε «αγίους» να πολυδιαφημίζονται, να φεύγετε μακριά. Είναι ψευτο-άγιοι, κατασκευάσματα των ανθρώπων».
Η αγία Μάρθα ήξερε να κρύβεται
«Οι Άγιοι κρύβονται. Η αγία Μάρθα ήξερε να κρύβεται, ήξερε να κρύβει την αρετή, ήξερε να είναι ταπεινή, ήξερε να είναι ανεξίκακη, ήξερε να είναι συγχωρητική, ήξερε να είναι εργατική. Πολλές φορές κάποιους παραξένευε πως μια γυναίκα βρισκότανε σε ένα ανδρικό μοναστήρι, αλλά αν την συναναστρέφονταν λίγο καταλάβαιναν πως αυτή είχε ανδρικό φρόνημα. Αυτή η γυναίκα, δόξα τω Θεώ, ήταν αυτό που ήταν για όλους μας».
Ανάπαυε την ψυχή μου από τους πόνους της διακονίας μου
«Προσωπικά θα διηγούμαι για χρόνια πόσες φορές ανάπαυε την δική μου ταραγμένη ψυχή. Όταν ερχόμουνα εδώ, καταφεύγοντας σε αυτό το Μοναστήρι για να απαλυνθούν οι πόνοι της διακονίας μου, που δεν είναι λίγοι. Εκείνη είχε ένα μοναδικό τρόπο, χαρισμένο από τον Θεό, να επικοινωνεί με τις ψυχές των ανθρώπων, να τους παρηγορεί, να τους δίνει δύναμη, ελπίδα. Ένας άνθρωπος φαινομενικά αδύναμος, ένας άνθρωπος φαινομενικά χωρίς την αρτιμέλεια του σώματός της, αλλά όμως με εντατικοποιημένες όλες τις ψυχικές της δυνάμεις. Αυτή ήταν η Μάρθα μας».
Πλουτίσαμε γιατί κερδίσαμε μια πρέσβειρα στον ουρανό
Η Γερόντισσα
«Δεσπότη μου, μού είπε μια μέρα, εγώ δεν ξέρω γράμματα, από τον Πιστεύω ξέρω τον εμισό… Και ήρθε σήμερα η ώρα να της απαντήσω. Μακάρι, Μάρθα μου , νά ᾿ξερα και εγώ τον μισό και νά ᾿χα λίγη από την αρετή σου. Εσύ κέρδισες τον Παράδεισο, όπως μου το έδειξες απόψε την νύχτα. Η τοπική μας Εκκλησία δεν έχασε αλλά κέρδισε.
Χθες το μεσημέρι στο νοσοκομείο, μόλις έφυγε η Μάρθα, έκαμα το μεγάλο λάθος να πω φτωχύναμε… Για να αναθεωρήσω μετά από λίγο, γιατί πλουτίσαμε. Πλουτίσαμε γιατί κερδίσαμε μια πρέσβειρα στον ουρανό. Αυτό που έκανε τόσα χρόνια εδώ μέσα και γινόταν λαμπάδα αναμμένη, ένα με τα κεριά, τα χιλιάδες κεριά που έπιασε το χέρι της, αυτό θα συνεχίσει να είναι και να κάνει μπροστά στον θρόνο του Θεού, για όλους εμάς και για την τοπική μας Εκκλησία. Μαζί με τον γερο-Άνθιμο, μαζί με όλους τους καλούς πατέρες ετούτης της Μονής. Δόξα τω Θεώ, λοιπόν, που δεν φτωχύναμε αλλά πλουτίσαμε, που δεν χάσαμε αλλά κερδίσαμε».
Μισό αιώνα έζησε κάτω από τους θόλους αυτού του Μοναστηριού
«Αξιωνόμαστε να την θαυμάζομε σήμερα, προπέμποντας την στην αιωνιότητα, γι᾿ αυτό που ήταν, για αυτό που εβίωνε εδώ μέσα. Για τον αφτιασίδωτο μοναχισμό, μισό αιώνα κάτω από τους θόλους ετούτου του Καθολικού, από τότε που έλαβε το αγγελικό σχήμα και ντύθηκε καλόγρια. Που άλλαξε η ζωή της κυριολεκτικά και κατάλαβε ποιος τελικά ήταν ο σκοπός της αφιέρωσής της, ποιος ήταν ο στόχος της αφοσίωσής της. Το ζούσε καθημερινά και το έλεγε. Δεσπότη μου, μού είπε μια άλλη φορά, με βάλανε μια μέρα στου Μοναστήρι του Κουμπέ και με κάνανε καλόγρια, ο μακαρίτης ο Τίτος. Και μου βάζανε ρούχα και με στολίζανε, και όσο μου βάζανε ρούχα, τόσο πιο ανάλαφρα αισθανόμουνα. Αυτός είναι αληθινά ο τρόπος που δέχονται το ζυγό του Χριστού οι άνθρωποι που πραγματικά επιθυμούν να γίνουν μοναχοί.
Εκείνη ήρθε εδώ ταγμένη στον Άγιο, όταν έχασε δυο αδέλφια της μικρά και παρακάλεσε και είπε να σταματήσει το κακό στο σπίτι, και να πάω εγώ να θυσιαστώ για το σπίτι μας. Ποιος το κάνει; Θυσία, αγάπη, προσφορά. Ηρωική έξοδος από την καρδιά, για να πλησιάσεις τους άλλους και τον Άλλον, με κεφαλαίο Α. Αυτή ήταν η Μάρθα μας και αυτή θα είναι για πάντα. Γιατί για εμάς δεν άλλαξε τίποτα. Και στο παγκάρι θα την βλέπομε και στα μανουάλια θα την βλέπομε και σε εκείνη την κολόνα από κάτω, στο στασίδι της, θα την βλέπομε. Δική της είναι η κολόνα, εκείνη ήταν μια από τις κολόνες αυτού του τόπου. «Μάρθα» θα την λέμε την κολόνα, αυτή ήταν η κολόνα αυτού του μοναστηριού. Και θα είναι και εκεί που είναι με την προσευχή της, και το πιστεύω απόλυτα. Γι’ αυτό δεν λυπούμαι, γι’ αυτό δεν στεναχωρούμαι, γι᾿ αυτό δεν απελπίζομαι, έχω χαρά μεγάλη. Γιατί εκεί που πάει θα φροντίσει και για την ανανέωση ετούτου του Μοναστηριού, που τόσο την έχομε ανάγκη. Το όνομά της δεν θα ξεχαστεί εδώ μέσα, όπως δεν ξεχνιέται και του Ανθίμου, του καλού της συνοδοιπόρου και αδελφού».
Αυτοί οι άνθρωποι μας χάρισαν μαθήματα γνήσιου Ορθόδοξου Μοναχισμού
«Και όσο σε τούτο τον ναό θα μπαίνουν τα χελιδόνια να φτιάχνουν τις φωλιές τους, εμείς δεν θα τους ξεχνούμε. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι, με την αγία τους απλότητα, μας χάρισαν παραδείγματα γνήσιου Ορθόδοξου Μοναχισμού. Ευχαριστούμε τον Θεό που χάρισε στην τοπική μας Εκκλησία αυτήν την αγία ψυχή. Την ευχαριστούμε γι᾿ αυτό που ήταν, την ευχαριστούμε για αυτό που θα εξακολουθεί να είναι για όλους εμάς. Είμαι βέβαιος, βεβαιότατος, ότι όλοι που βρίσκεστε εδώ σήμερα έχετε να διηγείστε χιλιάδες περιστατικά, χιλιάδες συμβουλές, χιλιάδες παροτρύνσεις, από αυτό το στόμα που σίγησε πριν από λίγες ώρες στον κόσμο, για να ανοιχτεί μπροστά στον θρόνο του Θεού».
Να της ζητάτε να πρεσβεύει στον Θεό, γιατί έχει αποκτήσει παρρησία κοντά Του
«Εγώ έχω χαρά και δεν το κρύβω, πως εκεί σήμερα η Μάρθα μας κάνει Πάσχα και δεν έχει ξεχάσει κανένα από εμάς. Εκεί από πάνω βρίσκεται παρακλητικά δίπλα μας, όπως βρισκόταν πάντα. Και μπορούμε να της αναθέτομε τα προβλήματά μας και τους προβληματισμούς μας. Το λέω μετά βεβαιότητος και σας ζητώ να το κάνετε. Να της ζητάτε να πρεσβεύει στον Θεό, με την βεβαιότητα ότι έχει αποκτήσει παρρησία κοντά Του. Καλή μου Μάρθα, σε ευχαριστώ γι’ αυτή την Αναστάσιμη ημέρα που μας χάρισες σήμερα στο Αρκάδι. «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος», με έκανες να πω δεκαπέντε μέρες πιο μπροστά από την ώρα του, αλλά χαλάλι σου».
Στην τελευταία κατοικία
Το φέρετρο με το σκήνωμά της σήκωσαν στα χέρια οι μοναχοί και το μετέφεραν στην τελευταία του κατοικία. Εκεί έψαλαν ξανά ένα Τρισάγιο και ο Επίσκοπός μας γονάτισε, έπιασε το χέρι της και της έκανε το σημείο του Σταυρού, ύστερα το φίλησε ευλαβικά βάζοντάς του ένα κομβοσχοίνι, και προέπεμψε την μακαρία ψυχή της στην Βασιλεία του Ουρανού.
Τα Τρισάγια
Στο τέλος, ο Μητροπολίτης μας δεν παρέλειψε επίσης να σταθεί και να ψάλει τρισάγιο στον τάφο του μακαριστού Ηγουμένου Ανθίμου αλλά και του προκατόχου του, Μητροπολίτου Αθανάσιου Αποστολάκη.
o-nekros.blogspot.gr
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.gr
