Η γαστριμαργία είναι η θανάσιμη αμαρτία, που προκαλεί χίλιες δύο άλλες αμαρτίες.
Ρώτησε κάποτε τον Όσιο Σισώη ένας αδελφός και του είπε: «Πως πρέπει να ζω;».
Και ο Όσιος απάντησε: «Ο Προφήτης Δανιήλ είπε: “άρτον επιθυμιών ουκ έφαγον”» (Δανιήλ ι´ 3). Δηλαδή αυτό που ζήλεψα να φάω δεν το έφαγα.
* * *
Στην Κλίμακά του αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης την ανάκριση της γαστριμαργίας:
«Λέγε μου τύραννε όλων των ανθρώπων, συ που εξαγοράζεις όλους με το χρυσάφι της απληστίας, από που μπαίνεις μέσα μας; Και τι εν συνεχεία συνηθίζεις να γεννάς εκεί; Και πως μπορούμε να σε διώξουμε από μέσα μας;
Πόρτα για μένα είναι η φύση των φαγητών. Αιτίας της απληστίας μου είναι η συνεχής χρήση. Αφορμή του πάθους μου, που επικρατεί είναι η προϋπάρχουσα συνήθεια, η αναισθησία της ψυχής και η λησμοσύνη του θανάτου.
Τα ονόματα των απογόνων μου είναι περισσότερα από την άμμο. Πρωτότοκα και αγαπητά μου παιδιά είναι: Πρώτος είναι ο υπηρέτης της πορνείας. Δεύτερος η σκληροκαρδία. Τρίτος ο ύπνος. Από εμένα επίσης γεννώνται η θάλασσα των λογισμών, τα κύματα των μολυσμών, ο βυθός των κρυπτών και ανεκφράστων ακαθαρσιών.
Ιδικές μου θυγατέρες είναι η οκνηρία, η πολυλογία, η “παρρησία”, τα γέλια, τα αστεία και τα ευτράπελα, η αντιλογία, η σκληροτράχηλη διαγωγή και συμπεριφορά, η ανυπακοή, η αναισθησία, η αιχμαλωσία και υποδούλωση (στα πάθη), η καύχηση, η θρασύτης. Επίσης και η αγάπη του καλλωπισμού, την οποία διαδέχονται η ρυπαρά προσευχή, ο ρεμβασμός των λογισμών και πολλές φορές συμφορές ανέλπιστες και απροσδόκητες, στις οποίες μάλιστα ακολουθεί η απελπισία, που είναι η πιο φοβερή από όλες.
Εμένα με πολεμεί, αλλά δεν με νικά, η μνήμη των αμαρτημάτων. Υπερβολικά με εχθρεύεται η σκέψη του θανάτου. Εκείνο δε που με καταστρέφει τελειωτικά δεν υπάρχει στους ανθρώπους. Όποιος απέκτησε μέσα του Τον Παράκλητο, Τον παρακαλεί εναντίον μου. Και Εκείνος καμφθείς από τις ικεσίες δεν με αφήνει να ενεργώ με εμπάθεια. Αυτοί που δεν εγεύθηκαν την χάρη του Παρακλήτου, επιζητούν οπωσδήποτε να γλυκαίνωνται από την ιδική μου ηδονή».
* * *
Στον βίο του οσίου Παχωμίου διαβάζουμε το εξής περιστατικό:
«Κάποια μέρα ο Όσιος πήγε στην Ι. Μονή του Χωσέως και βλέπει στο μέσον της αυλής μια μεγάλη συκιά, πάνω στην οποία ανέβαιναν οι επισκέπτες και έτρωγαν σύκα. Όταν πλησίασε κοντά είδε στην κορυφή της συκιάς να κάθεται ένας δαίμονας και κατάλαβε ότι αυτός ήταν το πνεύμα της γαστριμαργίας, το οποίο πλανούσε τους επισκέπτες και ανέβαιναν στην συκιά.
Έτσι κάλεσε τον κηπουρό, που το όνομά του ήταν Ιωνάς και του είπε: «Αδελφέ, κόψε την συκιά, διότι γίνεται σκάνδαλο σε όσους δεν έχουν πίστη σταθερή. Δεν είναι σωστό να βρίσκεται η συκιά στο μέσον του Μοναστηριού».
Όταν άκουσε αυτό ο Ιωνάς, λυπήθηκε πολύ, διότι αυτός είχε φυτέψει την συκιά καθώς και τα άλλα δένδρα, γι᾽ αυτό είπε στον Όσιο: «Μη κόψης αυτήν Πάτερ μου, διότι προσφέρει πολύ καρπό στους αδελφούς».
Τότε ο Όσιος, επειδή γνώριζε ότι ήταν πολύ ενάρετος ο Ιωνάς και για να μη τον στεναχωρήσει, δεν την έκοψε.
Όμως την άλλη ημέρα ξεράθηκε η συκιά και δεν έμεινε σ᾽ αυτή ούτε ένα φύλλο.
Όταν είδε ο Ιωνάς αυτό το θαυμάσιο γεγονός, λυπήθηκε πολύ. Και δεν λυπήθηκε, επειδή ξεράθηκε η συκιά, αλλά επειδή παρήκουσε την εντολή του Οσίου και δεν την έκοψε αμέσως. Μάλιστα έκλαιγε για αυτήν την αμαρτία μέχρι το τέλος της μακαρίας ζωής του.
archangelosmichail.gr
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.gr
