Τα ερωτήματα αυτά δεν είναι εύκολο να απαντηθούν. Οι νέοι, χωρίς θεωρητικά να είναι αντίθετοι με την Εκκλησία, δεν μπορούν να προσανατολισθούν προς τον τρόπο της αγιότητας, καθώς είναι ξένος του τρόπου ζωής που ακολουθούν.
Ο πολιτισμός μας οδηγεί τον άνθρωπο να έχει ως κέντρο της ζωής τον εαυτό του. Αγιότητα σημαίνει έξοδος από το εγώ και μοίρασμα της ζωής, των χαρισμάτων, των πάντων με τον άλλο. Ο πολιτισμός μας ζητά από το νέο να ξοδεύει το χρόνο του επιμελούμενος την εικόνα του μέσα από τις οθόνες του υπολογιστή, του κινητού, των τάμπλετ, αναρτώντας στο Facebook τις φωτογραφίες του, δηλώνοντας πού βρίσκεται και τι κάνει, όντας ένας εικονικός πρωταγωνιστής ενός κόσμου, ο οποίος πορεύεται ουσιαστικά χωρίς να ενδιαφέρεται για το νέο. Αγιότητα σημαίνει ταπεινό φρόνημα, σημαίνει να ζητά κάποιος τον πλησίον του και να δίδει αξία σε ό,τι φανερώνει το αληθινό νόημα της ζωής που είναι η κοινωνία με τον Χριστό.
Ο πολιτισμός μας ζητά από το νέο να ξοδεύει το χρόνο του σε απασχολήσεις που περιθωριοποιούν κάθε πνευματική διεργασία, δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη υπαρξιακών προβληματισμών, καθιστώντας τελικά τη διασκέδαση με τις ποικίλες μορφές της περιεχόμενο χαράς, ακόμη κι αν αυτή δε διαρκεί. Αγιότητα σημαίνει στροφή και προς το Θεό μέσω της προσευχής, της ασκητικότητας, δηλαδή του προσανατολισμού των επιθυμιών μας προς την αγάπη, αλλά και προς τον άνθρωπο, δηλαδή συμμετοχή στη χαρά και τη λύπη του άλλου και άντληση χαράς που διαρκεί μέσα από μία ζωντανή κοινωνικότητα, η οποία δεν είναι εικονική, αλλά πραγματική.
Προϋποθέτει συνάντηση ενώπιος ενωπίω. Ταυτόχρονα, αγιότητα είναι η εμπιστοσύνη στο Θεό για την λήψη απαντήσεων στα κύρια ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης: το γιατί βρισκόμαστε στον κόσμο, τι σημαίνει να αγαπούμε, πώς ο θάνατος δε θα μας νικήσει.
Μπορεί λοιπόν ένας σύγχρονος νέος, χωρίς να χάσει τη δυνατότητα της συμμετοχής στο σύγχρονο πολιτισμό, να μπολιάσει την ύπαρξή του με τον τρόπο της αγιότητας; Μπορεί, όταν δεν αισθάνεται η Εκκλησία να τον προσεγγίζει, όταν βλέπει και ακούει και διαβάζει για αρνητικά παραδείγματα των ποιμένων της Εκκλησίας, όταν νιώθει ότι στην Εκκλησία θα περιθωριοποιηθεί από την παρέα του, εφόσον θελήσει να ακολουθήσει τις αξίες της πίστης, να αντέξει έναν τέτοιο τρόπο;
Η απάντηση δίδεται από τον καθένα νέο στην προσωπική του ζωή και αναζήτηση. Στο λιγοστό χρόνο που του απομένει, στην αίσθηση της μοναξιάς, στο κατάλοιπο μιας δοκιμασίας, μιας λύπης, μιας αποτυχίας, αλλά και στην ανάγκη να έχει διάρκεια η χαρά που επιδιώκει στη ζωή του, όπως επίσης και ο τρόπος της αγάπης, ο οποίος μπορεί να μην θεωρείται ως στόχος από τους πολλούς, όμως αποτελεί την μοναδική οδό πληρότητας, ακόμη κι αν χρειάζεται κόπο, ο νέος μπορεί να ανακαλύψει τα σημεία της παρουσίας του Θεού.
Είναι μία διεργασία που χρειάζεται χρόνο. Ο Θεός μπορεί να περιμένει. Συνήθως όσοι θεωρούμε τους εαυτούς μας αυθεντικά μέλη της Εκκλησίας, χωρίς τα κίνητρά μας να είναι πάντοτε αρνητικά, δεν δίνουμε αυτό το χρόνο στους νέους, αλλά τους καταδικάζουμε. Χωρίς βεβαίως να είμαστε έτοιμοι για την δική μας έξοδο προς την αγιότητα. Και χωρίς να διδάσκουμε με τα έργα μας πρωτίστως αυτή την οδό. Ίσως κι εμείς χρειάζεται τελικά να επαναπροσδιορίσουμε τις δικές μας προοπτικές και να αισθανθούμε τις δικές μας αδυναμίες. Για να δώσουμε την καρδιά μας στους νεώτερους, που χρειάζονται αγάπη.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, φύλλο Ιουνίου 2015.
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.gr
