Γράφει ο π. Παντελεήμων Kρούσκος
Έρχεται πάλι σήμερα να … σκανδαλίσει η εκκλησία. Να ανατρέψει, να προβληματίσει, να αναστατώσει. Υπάρχει μια αγία επιμονή… εντελώς σαλή και ασυμβατική, όσο σαλή είναι η φωτεινή αλήθεια, να μην κρύβει τους δικούς της ανθρώπους, να προβάλει το παρελθόν τους, όχι για να κλονίσει, αλλά για να τονίσει το μέγεθος του παρόντος τους.
Σου δίνει λοιπόν ελεύθερα κάποιους ανθρώπους του περιθωρίου, χωρίς ψευτοντροπές και ηθικισμούς, σε πρώτο πλάνο και τους επιδεικνύει, όπως η μεγαλοκυρά τα κοσμήματα της σαν τρόπαια και καμάρι.
Στο μέσον εν τω μεταξύ υπάρχει μια συγκλονιστική επαναστατική πράξη πού λέγεται μεταστροφή, μετάνοια. Δύο πόρνες πού αγίασαν! Το αντέχει ο κόσμος μας; Πελαγία και Ταϊσία. Δυο πρώην πόρνες. Δύο οσίες μητέρες των χριστιανών. Τις πρεσβείες τους να έχουμε.
Τα μωρά του κόσμου διάλεξε ο Θεός για να ταπεινώσει τα σοφά και τα μη όντα για να καταργήσει τα όντα. Οι τελώνες και οι πόρνες προάγουσιν ημάς εις την βασιλείαν του Θεού. Άλλωστε και ο ίδιος επέλεξε το περιθώριο πλην της αμαρτίας.
Ο Ιερός Χρυσόστομος δεν εντρέπεται να πεί πώς ο Χριστός επεθύμησε πόρνη. Μεγαλώνει στην Γαλιλαία. Οι φαρισαίοι αρέσκονταν να τον ονομάζουν γέννημα πορνείας και σαμαρείτη. Ο Ίδιος πεθαίνει στον σταυρό και κατεβαίνει στον άδη με τους δεσμίους.
Στην παραβολή της κρίσης ταυτίζεται με απόβλητα στοιχεία χωρίς να κωλύεται από ανθρώπινη ντροπή και συστολή. Η αμαρτωλή, Του αγγίζει τα πόδια και τα σπογγίζει με τα μαλλιά της. Ακουμπά σε ένα φέρετρο, αφήνει τους λεπρούς να προσπέσουν στα πόδια Του και τρώει με χέρια πού δεν έχουν πλυθεί σε τελετουργικούς καθαρμούς.
Διαλέγεται με την Σαμαρείτιδα με τους πολλούς άντρες. Μπαίνει στο σπίτι του Ζακχαίου και του Ματθαίου. Λογίζεται με τους δούλους και τους ανόμους. Επισύρει τον οίκτο και τον σκανδαλισμό των δικαίων, διότι ουκ έχει πού την κεφαλήν κλίναι. Και αυτό για τους Ιουδαίους είναι κατάρα από τον Θεό. Μακαρίζει τον Λάζαρο και ονειδίζει τον πλούσιο. Και αυτό πρόκληση για την βαριά «κατάρα» πού δέρνει τους λαζάρους και την «ευλογία» των γνησίων παιδιών του Μωϋσή.
Και δεν θα αναφερθώ στο αγιολόγιο μας, πού γεννάει τόσα σκάνδαλα στους εντός και στους εκτός και προκαλεί πολυσέλιδους τόμους κατηγοριών και απολογιών.
Δεν πρέπει να αγαπάμε και να εξιδανικεύουμε το περιθώριο. Η έννοια του περιθωρίου προϋποθέτει καταναγκαστικά όρια, εννοεί την επιλογή ακοινωνησίας και από τις δύο πλευρές. Ο Χριστός πλησίασε και έζησε το περιθώριο όχι για να το προβάλει ως εναλλακτική λύση, αλλά για να καταργήσει αυτά τα όρια. Και για τους από μέσα και για τους απ” έξω του περιθωρίου.
Οι χριστιανοί δεν έζησαν στις κατακόμβες επειδή το ήθελαν. Αυτό ήταν διωγμός και δοκιμασία. Δεν αξίζει σε κανέναν το περιθώριο, με την ίδια ακριβώς δύναμη και σημασία πού δεν αξίζει σε κανέναν να υπερασπίζεται το δικαίωμα ασφαλείας του εντός των ανθρωπίνων ορίων, όσο μια ανθρώπινη ψυχή ζεί στο περιθώριο.
Μας βομβαρδίζει το ευαγγέλιο, μας πολιορκεί η Εκκλησία. Ταλανίζει και προκαλεί το αίσθημα στεγανών, θρησκευτικότητας και ασφαλείας μας. Μόνο ένας γενναίος και ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να λογιστεί ως χριστιανός. Το να είσαι χριστιανός σημαίνει απλόχωρη, τεράστια καρδιά. Δεν είναι του κόσμου τούτου κατόρθωμα.
Σοφία Ντρέκου / αέναη επΑνάσταση
Πηγή: sophia-siglitiki.blogspot.gr
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.gr
