Το παρακάτω ποίημα το έστειλε ο κ. Βασίλης Φράγκος, για το "Περιβόλι της Παναγιάς".
Δίχως κρατούμενα.
Χωρίς καμία σιγουριά.
Με μία τρέλα μόνο.
Καμία διασφάλιση του κύρους ή της φήμης μου.
Πέρα από το καλό ή το κακό.
Τους νόμους και τις νομοθεσίες.
Όλα ή τίποτα.
Έτοιμος να χαθώ.
Ακόμα και τον θάνατο να ζήσω.
Για να μη χάσω τη Ζωή.
Κι Αυτός απέναντι.
Εκεί..
Ακόμα να με περιμένει.
Με ένα βλέμμα μόνο.
Σταθερό.
Στο άγνωστο του ορίζοντα.
της άμετρης ελευθερίας μου.
Χωρίς δικαιώματα.
Μόνο με μία προσήλωση.
Στο πρόσωπό μου.
Να περιμένει πότε θα γυρίσω.
Και θα Τον κοιτάξω.
Εγώ γυμνός.
Εκείνος ματωμένος.
Να περιμένει ένα βλέμμα μου.
Πότε θα Τον κοιτάξω.
Να ενωθούν τα βλέμματά μας.
Για να μου μεταγγίσει τη Ζωή.
Βγαλμένη μέσα απ' την ύπαρξή Του.
Τον ίδιο του τον Εαυτό.
Κάποτε μ' έπλασε μ' ένα μονάχα υλικό.
Μια αγάπη τρυφερή, παρθενική.
Χωρίς προϋποθέσεις.
Τώρα με θέλει μέσα Του.
Γιατί του έρωτα η φύση
είν' αυτή...
Εμένα.
Που δεν ξέρω γιατί ζω.
Που όμως ξέρω ότι πονώ.
Γιατί γεννήθηκα για μιαν ελευθερία χωρίς όριο.
Και μου' πανε από μικρό παιδί
ότι δε μου ταιριάζει.
Γιατί, λέει, γεννήθηκα θνητός.
Με όρια...
Κι ας πλάστηκα από αυτή.
Χωρίς προϋποθέσεις.
Και νόμους και νομοθεσίες.
Και γιατί.
Άδειος.
Κενός.
Απέναντι στη μέθη της αγάπης.
Που μου ζητάει ένα ναι.
Για να ελευθερωθώ
Χωρίς πια νέους πειραματισμούς.
Και τείχη αυτοάμυνας.
Χωρίς τις φτηνές μου ψευδαισθήσεις.
Που με καθιστούν αναγνωρίσιμο
Απ' τους θνητούς.
Αλλά με κένωση
Ερωτική.
Δεν ξέρω πια τι άλλο να κάνω.
Δεν ξέρω αν μπορώ ν' αντέξω τέτοια αγάπη.
Έτσι δεμένος
καρφωμένος
μες στη γη.
Ένα μονάχα ξέρω.
Ότι είμαι μόνος.
Και αδύναμος.
Εδώ στην εξορία του κόσμου.
Εδώ που οι φυλακισμένοι χαίρονται...
Και λένε ότι είναι ωραία η ζωή.
εδώ στη φυλακή.
Αρκεί να ξέρεις να προσαρμοστείς...
Δεν επιτρέπεται καμία απόδραση, όμως.
Δεν πρέπει ούτε και να τη σκεφτείς.
Άδειος.
Κενός.
Δεν έχω πια άλλη δύναμη.
Της γης το βάρος με πιέζει.
Σκεπάζει ύπουλα τα πάντα.
Μ' ακυρώνει.
Νιώθω σα ζωντανός νεκρός.
ανάμεσα σ' αποκριάτικα χαμόγελα.
Μόνο μια λέξη.
Μόνο αυτή μπορώ να πω.
Μια λέξη που απολαμβάνουν τα πουλιά.
Και που στοιχειώνει το εγώ μου.
Την ύπαρξή μου τη θνητή.
Μια λέξη μόνο θα του πω
και μέσα από την καρδιά μου
ας ακουστεί.
Πατέρα, γύρισα...
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.gr
Δίχως κρατούμενα.
Χωρίς καμία σιγουριά.
Με μία τρέλα μόνο.
Καμία διασφάλιση του κύρους ή της φήμης μου.
Πέρα από το καλό ή το κακό.
Τους νόμους και τις νομοθεσίες.
Όλα ή τίποτα.
Έτοιμος να χαθώ.
Ακόμα και τον θάνατο να ζήσω.
Για να μη χάσω τη Ζωή.
Κι Αυτός απέναντι.
Εκεί..
Ακόμα να με περιμένει.
Με ένα βλέμμα μόνο.
Σταθερό.
Στο άγνωστο του ορίζοντα.
της άμετρης ελευθερίας μου.
Χωρίς δικαιώματα.
Μόνο με μία προσήλωση.
Στο πρόσωπό μου.
Να περιμένει πότε θα γυρίσω.
Και θα Τον κοιτάξω.
Εγώ γυμνός.
Εκείνος ματωμένος.
Να περιμένει ένα βλέμμα μου.
Πότε θα Τον κοιτάξω.
Να ενωθούν τα βλέμματά μας.
Για να μου μεταγγίσει τη Ζωή.
Βγαλμένη μέσα απ' την ύπαρξή Του.
Τον ίδιο του τον Εαυτό.
Κάποτε μ' έπλασε μ' ένα μονάχα υλικό.
Μια αγάπη τρυφερή, παρθενική.
Χωρίς προϋποθέσεις.
Τώρα με θέλει μέσα Του.
Γιατί του έρωτα η φύση
είν' αυτή...
Εμένα.
Που δεν ξέρω γιατί ζω.
Που όμως ξέρω ότι πονώ.
Γιατί γεννήθηκα για μιαν ελευθερία χωρίς όριο.
Και μου' πανε από μικρό παιδί
ότι δε μου ταιριάζει.
Γιατί, λέει, γεννήθηκα θνητός.
Με όρια...
Κι ας πλάστηκα από αυτή.
Χωρίς προϋποθέσεις.
Και νόμους και νομοθεσίες.
Και γιατί.
Άδειος.
Κενός.
Απέναντι στη μέθη της αγάπης.
Που μου ζητάει ένα ναι.
Για να ελευθερωθώ
Χωρίς πια νέους πειραματισμούς.
Και τείχη αυτοάμυνας.
Χωρίς τις φτηνές μου ψευδαισθήσεις.
Που με καθιστούν αναγνωρίσιμο
Απ' τους θνητούς.
Αλλά με κένωση
Ερωτική.
Δεν ξέρω πια τι άλλο να κάνω.
Δεν ξέρω αν μπορώ ν' αντέξω τέτοια αγάπη.
Έτσι δεμένος
καρφωμένος
μες στη γη.
Ένα μονάχα ξέρω.
Ότι είμαι μόνος.
Και αδύναμος.
Εδώ στην εξορία του κόσμου.
Εδώ που οι φυλακισμένοι χαίρονται...
Και λένε ότι είναι ωραία η ζωή.
εδώ στη φυλακή.
Αρκεί να ξέρεις να προσαρμοστείς...
Δεν επιτρέπεται καμία απόδραση, όμως.
Δεν πρέπει ούτε και να τη σκεφτείς.
Άδειος.
Κενός.
Δεν έχω πια άλλη δύναμη.
Της γης το βάρος με πιέζει.
Σκεπάζει ύπουλα τα πάντα.
Μ' ακυρώνει.
Νιώθω σα ζωντανός νεκρός.
ανάμεσα σ' αποκριάτικα χαμόγελα.
Μόνο μια λέξη.
Μόνο αυτή μπορώ να πω.
Μια λέξη που απολαμβάνουν τα πουλιά.
Και που στοιχειώνει το εγώ μου.
Την ύπαρξή μου τη θνητή.
Μια λέξη μόνο θα του πω
και μέσα από την καρδιά μου
ας ακουστεί.
Πατέρα, γύρισα...
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.gr