Πού βρήκε το τηλέφωνό μου, δεν ξέρω.
Έτρεμε και ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα.
Ήταν έξω από ένα ιατρείο και περίμενε να πάρει τα αποτελέσματα.
Φοβόταν ότι έχει AIDS.
Θα μου το πουν σε δέκα λεπτά, πάτερ. Μη κλείσεις, σε παρακαλώ, κι ας είναι αργά σε σας. Κάτσε να περιμένουμε μαζί, θέλω να σε νιώθω στο ακουστικό, ότι θα είσαι μαζί μου εκείνη τη δύσκολη στιγμή της ανακοίνωσης.
Στο χώρο ακουγόταν ανάλαφρη μουσική, που παρέπεμπε σε στιγμές ξένοιαστης χαράς. Επιτυχίες του τελευταίου χρόνου. Έπαιζε το Happy.
Κι ο νέος αυτός, περίμενε τρέμοντας να ακούσει κάτι τόσο σοβαρό.
Πάτερ, φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ. Τι θα κάνω τώρα; Πώς θα ζήσω με AIDS; θα πρέπει συνέχεια να παίρνω φάρμακα, και διαρκώς να κρύβομαι απ’ όλους. Ξέρεις άλλους που έχουν; Τι κάνουν; Πώς το αντιμετωπίζουν; Ορκίσου μου, πάτερ, δεν θα πεις σε κανέναν για μένα. Μόνο εσύ το ξέρεις. Έχω τραλαθεί απ’ το φόβο, μεγάλη αγωνία σου λέω.
Σε λίγο το κλείνει. Τον φώναξαν.
Περίμενέ με, θα ξανακαλέσω, μη κοιμηθείς.
Με πήρε πάλι ύστερα από ένα τέταρτο. Δεν ήταν αυτό που φοβόταν. Είχε κάποιο άλλο σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα.
Θεραπεύεται με φάρμακα, κάποια ένεση και χάπια.
Ανακούφιση.
Και γιατί πήρες εμένα να μου τα πεις όλα αυτά, φίλε μου; τον ρώτησα.
Διότι δεν ήθελα κήρυγμα και συμβουλές, πάτερ. Ήθελα κάποιον μόνο να με ακούσει, να με δεχτεί και να με καταλάβει. Ακούω τις εκπομπές σου. Και κάτι μου έλεγε ότι εσύ δεν θα μου πεις το ¨δέον¨, το ¨πρακτέον¨, το ¨ηθικόν¨, το ¨θέλημα του Θεού¨ κλπ πράγματα που ξέρω πολύ καλά μόνος μου. Πονάω και φοβάμαι. Και αυτή τη στιγμή θέλω μόνο ένα αυτί να με ακούσει, και μια καρδιά να με χωρέσει. Τίποτε άλλο. Έτσι χάλια που είμαι, δεν θα άντεχα κριτικές και φωνές και μαλώματα. Σε αφήνω. Ευχαριστώ.
Να είσαι καλά. Ο Θεός μαζί σου.
Πήγα να πω ¨και πρόσεχε¨, μα με πρόλαβε μόνος του.
Πρέπει να προσέχω πολύ από δω και πέρα, πάτερ. Είμαι επιπόλαιος πολλές φορές. Όχι συνέχεια, μα μία στις δέκα, δεν προσέχω…
Οκ. Εσύ ξέρεις…
Πάω να μιλήσω και στο φίλο μου, να κοιταχτεί κι αυτός, μη και τον κόλλησα, πάτερ μου.
Ναι. Να του πεις.
Γεια.
Γεια.
Είμαι παπάς.
Γι’ αυτά τα ολίγα.
Ντρέπομαι που δεν μπορώ να κάνω θαύματα, μεγάλες αλλαγές, να φέρω τα πάνω κάτω, να σώσω κόσμο.
Μακάρι ο Θεός να στέλνει μεγάλους θαυματουργούς.
Ως τότε, έστω μια γραμμή τηλεφώνου θα δίνει μια αμυδρή ελπίδα.
Ένα αυτί να ακούει, μια καρδιά να χωράει,
ένα πετραχήλι να συγχωράει.
Όσους το θέλουν και το ζητούν…
π.Ανδρέας Κονάνος
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.gr
