Την ώρα που με οδηγούσαν στο χειρουργείο θυμήθηκα τον άγιο Γέροντα και τον παρακάλεσα. Εκείνη την στιγμή αυτόματα ό βήχας σταμάτησε και δεν με ξαναενόχλησε.
Πριν το χειρουργείο με προβλημάτιζε το θέμα έάν μετά την έπέμβαση θα μπορούσα να συνεχίσω να ψάλλω όπως και πρώτα. Ό χειρουργός μου έξήγησε ότι θα έκανε μεγάλες τομές λόγω των πολλών συμφύσεων και λογικό ήταν ή άλλαγή της χροιάς της φωνής. Το άνέφερα στην προσευχή μου στον άγιο.’Όταν συνήλθα από την νάρκωση διέκρινα από πάνω μου τον γιατρό να μου λέει: “Τί να σου πώ!Ένώ ήταν κολλημένες σκι γύρω τοιχώματα, βγήκαν, ρέ παιδί μου, τόσο εύκολα σαν να τις ξεκόλλησε ένα χέρι!”
Μόλις πέρασε ένας μήνας έπέστρεψα στο άναλόγιό μου, διότι ό Λαμπαδάριος (άριστερός ψάλτης) του ναού βρισκόταν στο νοσοκομείο από άτύχημα. Οι μετεγχειρητικοί πόνοι είχαν κάπως ελαττωθεί. Θα έψαλλα με την βοήθεια των μικροφώνων.Ήταν Κυριακή του Άσώτου.Έρχεται ό Ιερατικός προϊστάμενος και μου λέει οτι ή ΔΕΗ θα διακόψει την ήλεκτροδότηση στην μισή Θεσσαλονίκη.
Μέσα στο σχέδιο και ό ναός. Άρα δεν θα λειτουργούσαν τα μικρόφωνα. Γύρω στις 7:30 από το γραφείο του ναού τηλεφωνήσαμε στον διευθυντή της ΔΕΗ, για να διακόψουν άργότερα. Μας το απέκλεισε λόγω επικίνδυνης βλάβης. Μάλιστα μας είπε ότι ή διακοπή είναι προγραμματισμένη αυτόματα.
Αμέσως “ενόχλησα” τον άγιο. Ντράπηκα βέβαια.
Είπα “Άγιε Γέροντα, κράτα άνοιχτά τα μικρόφωνα, σε παρακαλώ, μέχρι το δοξαστικό, μετά να γίνει ή διακοπή.
Οί ύμνοι της Θ. Λειτουργίας είναι γνωστοί, θα τους πουν οί γύρω μου και με κλειστά μικρόφωνα”.Υπήρχε μιά νευρικότητα κι’ από τους ιερείς. Ό ναός μεγάλος, άρκετός ό κόσμος. Μου ήρθε στον νου ή διδασκαλία του άγιου που περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Βίος και Λόγοι”. Ξέχασα εντελώς το θέμα της ΔΕΗ. Αυτοσυγκεντρώθηκα στο νόημα των ύμνων, πίστευα ότι δίπλα μου παραστεκόταν ό άγιος και παράλληλα έλεγα την ευχή, χωρίς να έχω εμπειρία για το πως λέγεται αυτή…
Τελικά, ή διακοπή, από τις 8:00 που ήταν προγραμματισμένη, έγινε σχεδόν στις 9:00, αφού είπαμε και το άσματικό της δοξολογίας. Αμέσως τότε διεκόπη το ρεύμα.Εκείνη την στιγμή, από το πουθενά εμφανίζονται στο αναλόγιο επάνω 4 χορωδοί από τον ναό της Αγίας Σοφίας, για να ψάλλουν μαζί μας. Σημειωτέον ότι δεν γνώριζαν τίποτε άπ’ όλα αυτά, ούτε καν για την εγχείρηση που είχα κάνει.
Τό πιο συγκλονιστικό γεγονός που έζησα αυτή την ημέρα και νομίζω ότι δεν πρόκειται να ξανασυμβεί, είναι το άκόλουθο: Την ώρα που άρχισα το δοξαστικό, από το “Δόξα Πατρί” έλεγα νοερώς την ευχή κι ένιωθα τον άγιο, άρχισε ή φωνή μου να άλλάζει, να έκτείνεται σε βάθος, ύψος και ποιότητα. Παράλληλα άναρωτιόμουνα πως να γίνεται αυτό το πράγμα. Όντως μυστήριο…
Όκτώ μήνες από την άμυγδαλοεκτομή χειρουργήθηκα έπειγόντως, όταν ξαφνικά έμφανίστηκε μεγάλο έξωτερικό συρίγγιο στην κάτω γνάθο. Αίτια μιά ύπερευμεγεθεστάτη κύστη – μόρφωμα που είχε ώς άποτέλεσμα να άλλοιωθεί (σαπίσει) το όστό. Τόσο ό καθηγητής ένδοοδοντολογίας όσο και ό χειρουργός μίλησαν για “τέρας”.Ήταν στο μέγεθος μικρού αυγού κότας, όπως μου εξήγησαν.
Αργότερα, το αποτέλεσμα της βιοψίας έδειξε μη ανησυχητικό εύρημα. Χειρουργήθηκα με τοπική αναισθησία. Κράτησε 2 ώρες. «Όταν τέλειωσε, ό γναθοχειρουργός μου είπε έπί λέξει: “Απ’ αυτή την στιγμή άρχισε να παίρνεις mesuilid κάθε μία ώρα πρίν ξεμουδιάσεις, γιατί θα δεινοπαθήσεις από τους πόνους.Έφυγε όλο το κόκκαλο, σου έκανα διαμπερές τραύμα”. Άρχισα να παρακαλώ τον άγιο, διότι γνώριζα κάπως από τέτοιου είδους πόνο, όταν παλαιότερα είχα υποβληθεί σε άκροριζεκτομή όδόντος. Βέβαια, τώρα ή κατάσταση ήταν περίπλοκη και δυσκολότερη.
Έπέστρεψα στο σπίτι και περίμενα. Κάποια δύναμη δεν μου έπέτρεπε να λάβω το παυσίπονο. Ό νους μου ήταν συνεχώς στην μορφή του άγιου.
Όταν υποχώρησε ή νάρκωση, έζησα ένα φοβερό αίσθημα. Τα αίματα χτυπούσαν με δύναμη εσωτερικά, σ’ όλη την κάτω γνάθο. Όπως σπάζουν τα κύματα.
Καταλάβαινα ότι μου λείπει κόκκαλο, ότι όντως ήμουν μαχαιρωμένος και τα ράματα με έσφιγγαν.
Δέν μπορούσα να μιλήσω για άρκετές ή μέρες. Όλο το κεφάλι μου το αισθανόμουν σαν να δεχόταν έσωτερικές γροθιές, χωρίς όμως να πονάω! Μυστήριο! Δεν είδα, όμως αισθανόμουν ένα χέρι να “κρατά” τον πόνο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Κι όμως, αυτό που ζούσα εκείνη την στιγμή ήταν πραγματικότητα. Βέβαια, όσο είχα τον νου μου στον άγιο, είχα μιά ηρεμία παράξενη, σαν να μην ήμουν ό ίδιος, άλλά ό παρατηρητής ενός θαυμαστού σημείου.
Υπήρχαν στιγμές που μου έλεγε ό λογισμός ότι αν αρχίσει ό πόνος δεν θ’ αντέξω. Τότε ίδρωνα. Αμέσως έφερνα την εικόνα του άγιου και ηρεμούσα. (Κάπου είχα διαβάσει στο παρελθόν ότι ό άγιος Γέροντας υπέφερε άπό τα δόντια του).
Πέρασαν 3-4 ήμέρες μ’ αυτή την κατάσταση. Νομίζω, αν θυμάμαι καλά, το βράδυ της 5ης ήμέρας μου ήρθε ένας λογισμός ότι ό γιατρός μου ’κανε πλάκα κι άπ’ την άλλη μεριά ότι τόσο μεγάλος άγιος, σιγά… μην άσχοληθει μαζί μου.
Εκείνη την στιγμή, ήταν γύρω στις 23:00 ή ώρα, ένας γλυκός πόνος άρχισε από το πίσω μέρος της γνάθου να έρχεται προς την τομή και να αύξάνει. Κράτησε λίγα λεπτά της ώρας. Φοβήθηκα. Ζήτησα συγνώμη από τον Θεό. Σταμάτησε. Πήρα κι’ ένα depon.Ήταν το μοναδικό παυσίπονο σε όλη την φάση.
Ό γιατρός ήταν έμπειρότατος. Θυμάμαι την ώρα που τέλειωσε την έπέμβαση ήταν μούσκεμα. Πρώτη φορά συνάντησε τέτοια περίπτωση, μου είχε πει. Έδωσε έντολή να τον ένημερώνουν οί δικοί μου καθημερινά.
Δεν πίστευε ότι δεν είχα πόνους.
Την όγδοη ημέρα άφομοιώθηκαν τα ράματα, άλλά λόγω της έλλείψεως του οστού και της μεγάλης τομής άνοιξε ή πληγή. Χτυπιότανε ό γιατρός.
Είχα στρατιωτική αντιμετώπιση, διότι ήταν διευθυντής του 424 ΓΣΝ. Χωρίς νάρκωση, έβαζε με την ένεση φάρμακο, για να μη μολυνθεί. Μου είπε ότι θα κλείσει σε 2 με 3 μήνες.Έπρεπε πολύ να προσέχω και 2-3 φορές την εβδομάδα θα γινόταν αυτή ή έγχυση. Τελικά, κατά θαυμαστό τρόπο επουλώθηκε σε 8 ημέρες.
Δόξα τω Θεώ!».
«Τον Ιανουάριο του 2011 υποβλήθηκα σε άμυγδαλοεκτομή, διότι έκινδύνευα άπό ύψηλό πυρετό. Σε διάστημα 7 μηνών μου χορήγησαν πάνω από είκοσι άντιβιώσεις. Το ξημέρωμα που θα γινόταν ή εγχείρηση μ’ έπιασε ισχυρός, μη παραγωγικός βήχας. Την ώρα που με οδηγούσαν στο χειρουργείο θυμήθηκα τον άγιο Γέροντα και τον παρακάλεσα. Εκείνη την στιγμή αυτόματα ό βήχας σταμάτησε και δεν με ξαναενόχλησε.
Πριν το χειρουργείο με προβλημάτιζε το θέμα έάν μετά την έπέμβαση θα μπορούσα να συνεχίσω να ψάλλω όπως και πρώτα. Ό χειρουργός μου έξήγησε ότι θα έκανε μεγάλες τομές λόγω των πολλών συμφύσεων και λογικό ήταν ή άλλαγή της χροιάς της φωνής. Το άνέφερα στην προσευχή μου στον άγιο.’Όταν συνήλθα από την νάρκωση διέκρινα από πάνω μου τον γιατρό να μου λέει: “Τί να σου πώ!Ένώ ήταν κολλημένες σκι γύρω τοιχώματα, βγήκαν, ρέ παιδί μου, τόσο εύκολα σαν να τις ξεκόλλησε ένα χέρι!”
Μόλις πέρασε ένας μήνας έπέστρεψα στο άναλόγιό μου, διότι ό Λαμπαδάριος (άριστερός ψάλτης) του ναού βρισκόταν στο νοσοκομείο από άτύχημα. Οι μετεγχειρητικοί πόνοι είχαν κάπως ελαττωθεί. Θα έψαλλα με την βοήθεια των μικροφώνων.Ήταν Κυριακή του Άσώτου.Έρχεται ό Ιερατικός προϊστάμενος και μου λέει οτι ή ΔΕΗ θα διακόψει την ήλεκτροδότηση στην μισή Θεσσαλονίκη.
Μέσα στο σχέδιο και ό ναός. Άρα δεν θα λειτουργούσαν τα μικρόφωνα. Γύρω στις 7:30 από το γραφείο του ναού τηλεφωνήσαμε στον διευθυντή της ΔΕΗ, για να διακόψουν άργότερα. Μας το απέκλεισε λόγω επικίνδυνης βλάβης. Μάλιστα μας είπε ότι ή διακοπή είναι προγραμματισμένη αυτόματα.
Αμέσως “ενόχλησα” τον άγιο. Ντράπηκα βέβαια.
Είπα “Άγιε Γέροντα, κράτα άνοιχτά τα μικρόφωνα, σε παρακαλώ, μέχρι το δοξαστικό, μετά να γίνει ή διακοπή.
Οί ύμνοι της Θ. Λειτουργίας είναι γνωστοί, θα τους πουν οί γύρω μου και με κλειστά μικρόφωνα”.Υπήρχε μιά νευρικότητα κι’ από τους ιερείς. Ό ναός μεγάλος, άρκετός ό κόσμος. Μου ήρθε στον νου ή διδασκαλία του άγιου που περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Βίος και Λόγοι”. Ξέχασα εντελώς το θέμα της ΔΕΗ. Αυτοσυγκεντρώθηκα στο νόημα των ύμνων, πίστευα ότι δίπλα μου παραστεκόταν ό άγιος και παράλληλα έλεγα την ευχή, χωρίς να έχω εμπειρία για το πως λέγεται αυτή…
Τελικά, ή διακοπή, από τις 8:00 που ήταν προγραμματισμένη, έγινε σχεδόν στις 9:00, αφού είπαμε και το άσματικό της δοξολογίας. Αμέσως τότε διεκόπη το ρεύμα.Εκείνη την στιγμή, από το πουθενά εμφανίζονται στο αναλόγιο επάνω 4 χορωδοί από τον ναό της Αγίας Σοφίας, για να ψάλλουν μαζί μας. Σημειωτέον ότι δεν γνώριζαν τίποτε άπ’ όλα αυτά, ούτε καν για την εγχείρηση που είχα κάνει.
Τό πιο συγκλονιστικό γεγονός που έζησα αυτή την ημέρα και νομίζω ότι δεν πρόκειται να ξανασυμβεί, είναι το άκόλουθο: Την ώρα που άρχισα το δοξαστικό, από το “Δόξα Πατρί” έλεγα νοερώς την ευχή κι ένιωθα τον άγιο, άρχισε ή φωνή μου να άλλάζει, να έκτείνεται σε βάθος, ύψος και ποιότητα. Παράλληλα άναρωτιόμουνα πως να γίνεται αυτό το πράγμα. Όντως μυστήριο…
Όκτώ μήνες από την άμυγδαλοεκτομή χειρουργήθηκα έπειγόντως, όταν ξαφνικά έμφανίστηκε μεγάλο έξωτερικό συρίγγιο στην κάτω γνάθο. Αίτια μιά ύπερευμεγεθεστάτη κύστη – μόρφωμα που είχε ώς άποτέλεσμα να άλλοιωθεί (σαπίσει) το όστό. Τόσο ό καθηγητής ένδοοδοντολογίας όσο και ό χειρουργός μίλησαν για “τέρας”.Ήταν στο μέγεθος μικρού αυγού κότας, όπως μου εξήγησαν.
Αργότερα, το αποτέλεσμα της βιοψίας έδειξε μη ανησυχητικό εύρημα. Χειρουργήθηκα με τοπική αναισθησία. Κράτησε 2 ώρες. «Όταν τέλειωσε, ό γναθοχειρουργός μου είπε έπί λέξει: “Απ’ αυτή την στιγμή άρχισε να παίρνεις mesuilid κάθε μία ώρα πρίν ξεμουδιάσεις, γιατί θα δεινοπαθήσεις από τους πόνους.Έφυγε όλο το κόκκαλο, σου έκανα διαμπερές τραύμα”. Άρχισα να παρακαλώ τον άγιο, διότι γνώριζα κάπως από τέτοιου είδους πόνο, όταν παλαιότερα είχα υποβληθεί σε άκροριζεκτομή όδόντος. Βέβαια, τώρα ή κατάσταση ήταν περίπλοκη και δυσκολότερη.
Έπέστρεψα στο σπίτι και περίμενα. Κάποια δύναμη δεν μου έπέτρεπε να λάβω το παυσίπονο. Ό νους μου ήταν συνεχώς στην μορφή του άγιου.
Όταν υποχώρησε ή νάρκωση, έζησα ένα φοβερό αίσθημα. Τα αίματα χτυπούσαν με δύναμη εσωτερικά, σ’ όλη την κάτω γνάθο. Όπως σπάζουν τα κύματα.
Καταλάβαινα ότι μου λείπει κόκκαλο, ότι όντως ήμουν μαχαιρωμένος και τα ράματα με έσφιγγαν.
Δέν μπορούσα να μιλήσω για άρκετές ή μέρες. Όλο το κεφάλι μου το αισθανόμουν σαν να δεχόταν έσωτερικές γροθιές, χωρίς όμως να πονάω! Μυστήριο! Δεν είδα, όμως αισθανόμουν ένα χέρι να “κρατά” τον πόνο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Κι όμως, αυτό που ζούσα εκείνη την στιγμή ήταν πραγματικότητα. Βέβαια, όσο είχα τον νου μου στον άγιο, είχα μιά ηρεμία παράξενη, σαν να μην ήμουν ό ίδιος, άλλά ό παρατηρητής ενός θαυμαστού σημείου.
Υπήρχαν στιγμές που μου έλεγε ό λογισμός ότι αν αρχίσει ό πόνος δεν θ’ αντέξω. Τότε ίδρωνα. Αμέσως έφερνα την εικόνα του άγιου και ηρεμούσα. (Κάπου είχα διαβάσει στο παρελθόν ότι ό άγιος Γέροντας υπέφερε άπό τα δόντια του).
Πέρασαν 3-4 ήμέρες μ’ αυτή την κατάσταση. Νομίζω, αν θυμάμαι καλά, το βράδυ της 5ης ήμέρας μου ήρθε ένας λογισμός ότι ό γιατρός μου ’κανε πλάκα κι άπ’ την άλλη μεριά ότι τόσο μεγάλος άγιος, σιγά… μην άσχοληθει μαζί μου.
Εκείνη την στιγμή, ήταν γύρω στις 23:00 ή ώρα, ένας γλυκός πόνος άρχισε από το πίσω μέρος της γνάθου να έρχεται προς την τομή και να αύξάνει. Κράτησε λίγα λεπτά της ώρας. Φοβήθηκα. Ζήτησα συγνώμη από τον Θεό. Σταμάτησε. Πήρα κι’ ένα depon.Ήταν το μοναδικό παυσίπονο σε όλη την φάση.
Ό γιατρός ήταν έμπειρότατος. Θυμάμαι την ώρα που τέλειωσε την έπέμβαση ήταν μούσκεμα. Πρώτη φορά συνάντησε τέτοια περίπτωση, μου είχε πει. Έδωσε έντολή να τον ένημερώνουν οί δικοί μου καθημερινά.
Δεν πίστευε ότι δεν είχα πόνους.
Την όγδοη ημέρα άφομοιώθηκαν τα ράματα, άλλά λόγω της έλλείψεως του οστού και της μεγάλης τομής άνοιξε ή πληγή. Χτυπιότανε ό γιατρός.
Είχα στρατιωτική αντιμετώπιση, διότι ήταν διευθυντής του 424 ΓΣΝ. Χωρίς νάρκωση, έβαζε με την ένεση φάρμακο, για να μη μολυνθεί. Μου είπε ότι θα κλείσει σε 2 με 3 μήνες.Έπρεπε πολύ να προσέχω και 2-3 φορές την εβδομάδα θα γινόταν αυτή ή έγχυση. Τελικά, κατά θαυμαστό τρόπο επουλώθηκε σε 8 ημέρες.
Δόξα τω Θεώ!».
«Τον Ιανουάριο του 2011 υποβλήθηκα σε άμυγδαλοεκτομή, διότι έκινδύνευα άπό ύψηλό πυρετό. Σε διάστημα 7 μηνών μου χορήγησαν πάνω από είκοσι άντιβιώσεις. Το ξημέρωμα που θα γινόταν ή εγχείρηση μ’ έπιασε ισχυρός, μη παραγωγικός βήχας. Την ώρα που με οδηγούσαν στο χειρουργείο θυμήθηκα τον άγιο Γέροντα και τον παρακάλεσα. Εκείνη την στιγμή αυτόματα ό βήχας σταμάτησε και δεν με ξαναενόχλησε.
Πριν το χειρουργείο με προβλημάτιζε το θέμα έάν μετά την έπέμβαση θα μπορούσα να συνεχίσω να ψάλλω όπως και πρώτα. Ό χειρουργός μου έξήγησε ότι θα έκανε μεγάλες τομές λόγω των πολλών συμφύσεων και λογικό ήταν ή άλλαγή της χροιάς της φωνής. Το άνέφερα στην προσευχή μου στον άγιο.’Όταν συνήλθα από την νάρκωση διέκρινα από πάνω μου τον γιατρό να μου λέει: “Τί να σου πώ!Ένώ ήταν κολλημένες σκι γύρω τοιχώματα, βγήκαν, ρέ παιδί μου, τόσο εύκολα σαν να τις ξεκόλλησε ένα χέρι!”
Μόλις πέρασε ένας μήνας έπέστρεψα στο άναλόγιό μου, διότι ό Λαμπαδάριος (άριστερός ψάλτης) του ναού βρισκόταν στο νοσοκομείο από άτύχημα. Οι μετεγχειρητικοί πόνοι είχαν κάπως ελαττωθεί. Θα έψαλλα με την βοήθεια των μικροφώνων.Ήταν Κυριακή του Άσώτου.Έρχεται ό Ιερατικός προϊστάμενος και μου λέει οτι ή ΔΕΗ θα διακόψει την ήλεκτροδότηση στην μισή Θεσσαλονίκη.
Μέσα στο σχέδιο και ό ναός. Άρα δεν θα λειτουργούσαν τα μικρόφωνα. Γύρω στις 7:30 από το γραφείο του ναού τηλεφωνήσαμε στον διευθυντή της ΔΕΗ, για να διακόψουν άργότερα. Μας το απέκλεισε λόγω επικίνδυνης βλάβης. Μάλιστα μας είπε ότι ή διακοπή είναι προγραμματισμένη αυτόματα.
Αμέσως “ενόχλησα” τον άγιο. Ντράπηκα βέβαια.
Είπα “Άγιε Γέροντα, κράτα άνοιχτά τα μικρόφωνα, σε παρακαλώ, μέχρι το δοξαστικό, μετά να γίνει ή διακοπή.
Οί ύμνοι της Θ. Λειτουργίας είναι γνωστοί, θα τους πουν οί γύρω μου και με κλειστά μικρόφωνα”.Υπήρχε μιά νευρικότητα κι’ από τους ιερείς. Ό ναός μεγάλος, άρκετός ό κόσμος. Μου ήρθε στον νου ή διδασκαλία του άγιου που περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Βίος και Λόγοι”. Ξέχασα εντελώς το θέμα της ΔΕΗ. Αυτοσυγκεντρώθηκα στο νόημα των ύμνων, πίστευα ότι δίπλα μου παραστεκόταν ό άγιος και παράλληλα έλεγα την ευχή, χωρίς να έχω εμπειρία για το πως λέγεται αυτή…
Τελικά, ή διακοπή, από τις 8:00 που ήταν προγραμματισμένη, έγινε σχεδόν στις 9:00, αφού είπαμε και το άσματικό της δοξολογίας. Αμέσως τότε διεκόπη το ρεύμα.Εκείνη την στιγμή, από το πουθενά εμφανίζονται στο αναλόγιο επάνω 4 χορωδοί από τον ναό της Αγίας Σοφίας, για να ψάλλουν μαζί μας. Σημειωτέον ότι δεν γνώριζαν τίποτε άπ’ όλα αυτά, ούτε καν για την εγχείρηση που είχα κάνει.
Τό πιο συγκλονιστικό γεγονός που έζησα αυτή την ημέρα και νομίζω ότι δεν πρόκειται να ξανασυμβεί, είναι το άκόλουθο: Την ώρα που άρχισα το δοξαστικό, από το “Δόξα Πατρί” έλεγα νοερώς την ευχή κι ένιωθα τον άγιο, άρχισε ή φωνή μου να άλλάζει, να έκτείνεται σε βάθος, ύψος και ποιότητα. Παράλληλα άναρωτιόμουνα πως να γίνεται αυτό το πράγμα. Όντως μυστήριο…
Όκτώ μήνες από την άμυγδαλοεκτομή χειρουργήθηκα έπειγόντως, όταν ξαφνικά έμφανίστηκε μεγάλο έξωτερικό συρίγγιο στην κάτω γνάθο. Αίτια μιά ύπερευμεγεθεστάτη κύστη – μόρφωμα που είχε ώς άποτέλεσμα να άλλοιωθεί (σαπίσει) το όστό. Τόσο ό καθηγητής ένδοοδοντολογίας όσο και ό χειρουργός μίλησαν για “τέρας”.Ήταν στο μέγεθος μικρού αυγού κότας, όπως μου εξήγησαν.
Αργότερα, το αποτέλεσμα της βιοψίας έδειξε μη ανησυχητικό εύρημα. Χειρουργήθηκα με τοπική αναισθησία. Κράτησε 2 ώρες. «Όταν τέλειωσε, ό γναθοχειρουργός μου είπε έπί λέξει: “Απ’ αυτή την στιγμή άρχισε να παίρνεις mesuilid κάθε μία ώρα πρίν ξεμουδιάσεις, γιατί θα δεινοπαθήσεις από τους πόνους.Έφυγε όλο το κόκκαλο, σου έκανα διαμπερές τραύμα”. Άρχισα να παρακαλώ τον άγιο, διότι γνώριζα κάπως από τέτοιου είδους πόνο, όταν παλαιότερα είχα υποβληθεί σε άκροριζεκτομή όδόντος. Βέβαια, τώρα ή κατάσταση ήταν περίπλοκη και δυσκολότερη.
Έπέστρεψα στο σπίτι και περίμενα. Κάποια δύναμη δεν μου έπέτρεπε να λάβω το παυσίπονο. Ό νους μου ήταν συνεχώς στην μορφή του άγιου.
Όταν υποχώρησε ή νάρκωση, έζησα ένα φοβερό αίσθημα. Τα αίματα χτυπούσαν με δύναμη εσωτερικά, σ’ όλη την κάτω γνάθο. Όπως σπάζουν τα κύματα.
Καταλάβαινα ότι μου λείπει κόκκαλο, ότι όντως ήμουν μαχαιρωμένος και τα ράματα με έσφιγγαν.
Δέν μπορούσα να μιλήσω για άρκετές ή μέρες. Όλο το κεφάλι μου το αισθανόμουν σαν να δεχόταν έσωτερικές γροθιές, χωρίς όμως να πονάω! Μυστήριο! Δεν είδα, όμως αισθανόμουν ένα χέρι να “κρατά” τον πόνο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Κι όμως, αυτό που ζούσα εκείνη την στιγμή ήταν πραγματικότητα. Βέβαια, όσο είχα τον νου μου στον άγιο, είχα μιά ηρεμία παράξενη, σαν να μην ήμουν ό ίδιος, άλλά ό παρατηρητής ενός θαυμαστού σημείου.
Υπήρχαν στιγμές που μου έλεγε ό λογισμός ότι αν αρχίσει ό πόνος δεν θ’ αντέξω. Τότε ίδρωνα. Αμέσως έφερνα την εικόνα του άγιου και ηρεμούσα. (Κάπου είχα διαβάσει στο παρελθόν ότι ό άγιος Γέροντας υπέφερε άπό τα δόντια του).
Πέρασαν 3-4 ήμέρες μ’ αυτή την κατάσταση. Νομίζω, αν θυμάμαι καλά, το βράδυ της 5ης ήμέρας μου ήρθε ένας λογισμός ότι ό γιατρός μου ’κανε πλάκα κι άπ’ την άλλη μεριά ότι τόσο μεγάλος άγιος, σιγά… μην άσχοληθει μαζί μου.
Εκείνη την στιγμή, ήταν γύρω στις 23:00 ή ώρα, ένας γλυκός πόνος άρχισε από το πίσω μέρος της γνάθου να έρχεται προς την τομή και να αύξάνει. Κράτησε λίγα λεπτά της ώρας. Φοβήθηκα. Ζήτησα συγνώμη από τον Θεό. Σταμάτησε. Πήρα κι’ ένα depon.Ήταν το μοναδικό παυσίπονο σε όλη την φάση.
Ό γιατρός ήταν έμπειρότατος. Θυμάμαι την ώρα που τέλειωσε την έπέμβαση ήταν μούσκεμα. Πρώτη φορά συνάντησε τέτοια περίπτωση, μου είχε πει. Έδωσε έντολή να τον ένημερώνουν οί δικοί μου καθημερινά.
Δεν πίστευε ότι δεν είχα πόνους.
Την όγδοη ημέρα άφομοιώθηκαν τα ράματα, άλλά λόγω της έλλείψεως του οστού και της μεγάλης τομής άνοιξε ή πληγή. Χτυπιότανε ό γιατρός.
Είχα στρατιωτική αντιμετώπιση, διότι ήταν διευθυντής του 424 ΓΣΝ. Χωρίς νάρκωση, έβαζε με την ένεση φάρμακο, για να μη μολυνθεί. Μου είπε ότι θα κλείσει σε 2 με 3 μήνες.Έπρεπε πολύ να προσέχω και 2-3 φορές την εβδομάδα θα γινόταν αυτή ή έγχυση. Τελικά, κατά θαυμαστό τρόπο επουλώθηκε σε 8 ημέρες.
Δόξα τω Θεώ!».
ekklisiaonline.gr
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.gr
